Aangenaam!

Verse vis en familiebezoek hebben iets gemeen, volgens Mark Twain. Ze blijven maar 3 dagen goed.
Deze uitdrukking is de laatste tijd al een paar keer langsgekomen. K’s moeder refereerde er, vlak voor haar komst, ook nog even naar, bang dat ze was dat we straks spijt zouden krijgen dat we haar voor twee volle weken hebben uitgenodigd.
Ook vrienden en kennissen wensten me “sterkte” als ik ze vertelde dat ik mijn schoonmoeder op bezoek zou krijgen. Schoonmoeders hebben toch nog een beetje een slechte naam.
De eerste kennismaking met mijn schoonmoeder verliep gisteren niet helemaal vlekkeloos. Dat had niets met K’s moeder te maken, want dat is een alleraardigste vrouw, met veel gevoel voor humor en wat helemaal belangrijk is; ze lacht om mijn grappen. Dus dat zit wel goed.
Wat gisteren niet helemaal mee zat waren de omstandigheden. Eerst moesten we, na aankomst van het vliegtuig, wel een uur wachten totdat K’s moeder uiteindelijk door de poort bij “Arrivals 3” wandelde. “Ze zou toch geen bolletjes geslikt hebben”, schoot nog even door mijn hoofd. Maar dat was niet het probleem. Dat lag namelijk ergens bij het zoek raken van de koffers. Na mijn schoonmoeder hartelijk welkom te hebben geheten, liepen we naar de parkeerplaats (Tulpen, rij 2) en merkte, bij het starten van de auto, dat ik per ongeluk mijn lichten aan had laten staan. Lekker slim zeg! De eerste goede indruk die ik net bij de begroeting had gemaakt, was daarbij in 1 keer weer tenietgedaan. Gelukkig vermaakten we ons, het half uur dat we daarna op de FBTO schadeservice moesten wachten, met wat hamburgers en cola-light. Dat ik vervolgens, na het starten van de auto, nog even de weg naar huis kwijt raakte en totaal de verkeerde richting op reed, bevestigde mijn juist verdiende status als warhoofd ook nog eventjes.
Hopelijk kan ik dit de komende dagen weer wat recht breien.