Doe dat toetje maar eens na!

Een van de gewoontes die ik de afgelopen jaren ben afgeleerd is het eten van toetjes.
Of toetjes eten een Nederlandse gewoonte is weet ik niet, maar vroeger bij ons moeders thuis werd er nooit een maaltijd afgesloten zonder toetje. Meestal was dat magere yoghurt, opgeklopt met suiker, of een bescheiden bakje tweekleuren vla. Zondags werd er meestal pudding gegeten en met de feestdagen deed mijn moeder nog eens extra haar best en ontstonden er creaties met in drank gedoopte lange vingers of iets met room en ijs.
Niet elk experiment lukte trouwens. Ik kan me een zelfgemaakte bananenvla herinneren die langzaam maar zeker viesbruin kleurde. Die kleur was nog tot daaraantoe, die had ik nog weg kunnen denken, ware het niet dat de vla smaakte alsof er iemand een half litertje euro loodvrij door had geroerd. Van mijn vader mochten we helaas niet klagen over het eten. Die viel mijn moeder nooit af en vond alles lekker wat ze maakte, zelfs op die zeldzame momenten dat het niet te pruimen was. Zo lepelde hij met tweede kerstdag dapper een tweede bord bedorven kippensoep naar binnen. De wat vreemde smaak was volgens hem niet te wijten aan bedorven kip, maar aan het feit dat mijn moeder een zakje “Chinese” kippensoep had gebruikt in plaats van normale.
Om even op te toetjes terug te komen; de nummer 1 in vreemde toetjes die toch gewaardeerd werden bij ons thuis was de zogenaamde karnemelk beschuit. Op zaterdag aten we altijd soep. Als die soep achter de kiezen was, werd er op dat zelfde bord een beschuit gelegd waar karnemelk overheen werd gegoten. Over het soppige beschuit gingen dan ook nog eens een paar scheppen suiker. Raar maar waar.
Waarom ik nu eigenlijk nooit meer toetjes eet weet ik eigenlijk niet. Aan de ene kant heb ik wat Amerikaanse gewoontes van K. overgenomen. Amerikanen hebben geen yoghurt en vla cultuur. Dessert is in hun ogen een bak ijs of een stuk taart en om nu elke dag een stuk taart te gaan eten gaat me wat te ver. Dat is meteen de tweede reden voor het toetjesloze tijdperk en dat is dat we overbodige calorieën wat proberen te vermijden.
Toch beleeft het toetje een soort comeback in dit huishouden. Sinds een paar weken heb ik de Saroma herontdekt. Ik heb me jarenlang vergist in het truttige imago van deze instant pudding. Dit spotgoedkope toetje heb je tegenwoordig wel in een stuk of tien verschillende smaken. Giet de met magere melk bereidde vla over wat verse aardbeien en banaan en je hebt een perfecte low calory snack!
Een andere favoriet van me is de Appel-Kaneel vla van Go! Bijna geen voedingswaarde en toch heb je het idee dat je volvette boerenvla zit te eten. Gaat dat proeven!