Blauwe druif

Koninginnedag anno 1973:

Ik word al vroeg wakker. Vandaag zou het een speciale dag moeten zijn. Het is koninginnedag, een van de hoogtepunten in het jaar in Axel, waar ik woon. De hele dag zal het feest zijn. Koninginnedag wordt namelijk groots gevierd in Zeeuws Vlaanderen. Na de ochtendaubade op het plein voor het stadhuis mogen we straks de praalwagen op en zullen we het hele dorp door worden gereden.
Dit jaar gaan we met de hele kleuterklas verkleed als lentebloemen. Ikzelf moet als blauwe druif en dat is het grote probleem. Vorig jaar mocht de hele klas als zeerovers verkleed, dat was een fantastisch idee geweest van de juf. Dit jaar is het anders. Bloemen zijn niet stoer en de blauwe druif al helemaal niet. Op school heb ik al een hoed moeten maken. Met papier mache plakten we er grote blauwe bollen op zodat we er enigszins uit zouden zien als heb betreffende bolgewas. Die hoed was trouwens nog geeneens het grootste probleem. In de voorbereidingen had onze juf het idee gehad om ons allemaal in groene maillots te hijsen, zodat ons onderlijf er uit zou zien als een steel. Dat ging me te ver. Ik dacht dat we al genoeg vernederd waren. De hoed met blauwe bollen beviel me al niet, maar nu zouden we er nog een groene maillot bij aan moeten trekken ook! Iedereen weet dat maillots voor meisjes zijn. Het kostte me dus een halve week lobbyen voordat ik mijn moeder zover had gekregen dat ik niet die spinaziekleurige maillot van mijn zusje aan hoefde te trekken, maar dat ze op zoek ging naar een normale groene broek die mijn onderlijf de illusie zou geven dat het een steel van een blauwe druif zou zijn.
En nu sta ik naast mijn bed, klaar om aangekleed te worden als blauwe druif. Ik ben bang dat het een lange dag zal worden.

Koninginnedag anno 2005:

Ik sta met mijn winkelwagentje in Tuinland, tussen de blauwe druiven. Laat ik daar maar gauw voorbij rijden, denk ik. Straks wil K ze nog in de tuin hebben ook. K. staat ergens anders Japanse bomen te bewonderen. Als ik naar haar toe wil lopen, bots ik met mijn karretje tegen iemand anders aan. Dan maar naar achteren. Daar staat het ook vol met winkelende Zwollenaren. “Wat doen die mensen hier?”, denk ik. “Moeten die niet ergens koninginnedag gaan vieren of zo?”
Nadat ik vanochtend als een waar monarchist (wat ik niet ben) de vlaggenmast in de, gisteren zelf gemonteerde, vlaggenmasthouder had gestoken, besloten we de hele dag aan de tuin te wijden. Daarvoor moesten we eerst naar de Formido, om kiezelstenen te bekijken en om een parasol te kopen. De Formido was zo slim geweest om kortingsstickers te verspreiden, zodat de rij voor de kassa ongeveer net zo lang was als de rij bij de Aldi op een zaterdagmorgen. Vervolgens bleek dat we voor niets onze stickers geplakt hadden, omdat we allemaal producten hadden gekozen die al in de aanbieding waren. Die korting ging dus aan onze neus voorbij.
Nu sta ik in Tuinland. Klinkt als een mooi sprookje: Tuinland. De realiteit is anders. Tuinland is een hel op koninginnedag. Je denkt dat iedereen in de binnenstad aan het bierdrinken is, maar iedereen is bij Tuinland. “Ik hoop dat het nog gaat goedkomen vandaag”, denk ik. Ik fantaseer over mijn zaterdageditie van de Volkskrant en een biertje in de tuin.