Agent

Vandaag moest het toch maar gebeuren: de voortuin. De vruchtbare kleigrond had er de afgelopen maanden voor gezorgd dat het leek alsof ik er sla in aan het verbouwen was. Een onkruidsoort met grote bladeren had het kleine stukje grond namelijk helemaal overwoekerd en het gewas had zulke lange wortels dat het wieden een helse klus bleek, de blaren stonden me na een half uurtje werken al op de handen.
De overburen leken gemotiveerd te zijn geraakt door de aanblik van mijn noeste arbeid, want na een half uurtje stond de buurvrouw ook onkruid te trekken. Haar kaalgeschoren, met tattoos versierde man kwam tien minuten later ook naar buiten. De onwil stond op zijn gezicht te lezen en toen ik later besloot om een chit/chat moment met de buren in te lassen, kwam ik erachter dat hij op haar bevel naar buiten was gekomen. "Die rotklus ga ik niet in mijn eentje doen" had ze vast gezegd.
Ik had onze overburen nooit goed in kunnen schatten. Waren ze van het louche slag? Hij had namelijk van die grote tribal tattoos op zijn bovenarmen en ik zag hem wel eens buiten lopen met een gemeen uitziende hond, een Argentijnse bekvechter of zoiets. Maar voor hetzelfde geld waren ze alternativo's, afgestudeerd en lid van de linkse gemeente. Tijdens mijn buurtpraatje kwam ik erachter dat het ergens in het midden lag. Hij was namelijk agent, deelde hij mee en verontschuldigde zich meteen voor zijn beroep. "Ik kan er ook niets aan doen", zei hij, toen hij de vertwijfelende blik in mijn ogen zag. Die blik had trouwens niets te maken met een eventuele weerzin tegen politieagenten, ik probeerde alleen even in te schatten wat voor agent hij zou zijn: verzekeringsagent of politieagent.
Het bleek het laatste te zijn, hij was motoragent op de Veluwe. Dat klonk me even vreemd in de oren, alsof iemand beweerde skileraar in de Sahara te zijn of zo. Maar het scheen echt te bestaan. Hij had als standplaats Epe en die bleken in hun korps ook een aantal motoragenten te hebben. Maar hij zat erover te denken om iets anders te doen. Zijn vrouw zat nu nog thuis met de kinderen, maar als die wat ouder waren ging ze misschien een opleiding doen voor doventolk. Als het even meezat konden ze dan later hun eigen doventolk-bedrijfje beginnen. Het deed me even denken aan mijn eigen gedrag van vroeger, toen ik nog bij de Wagons Lits werkte. Als iemand dan vroeg waar ik werkte, begon ik na een korte uitleg van mijn rotbaantje, een hele verhandeling over mijn plannen om in de grafische wereld een baan te zoeken en daar nog opleidingen in te gaan doen, bladiebladiebla. Daar is niets van gekomen en ik ben nu bezig met iets heel anders, wat ik ook interessant vind en waar ik het goed naar mijn zin heb. Met dit in mijn achterhoofd zei ik dan ook tegen de buurman dat het eigenlijk ook wel een kunst is om tevreden te zijn met wat je hebt. "Misschien denk je later nog wel eens; ik had vroeger eigenlijk best wel een mooi baantje toen ik lekker op de motor over de Veluwe kon crossen" , zei ik, denkend aan al die mooie momenten die ik bij de Wagons Lits had gehad en die ik op dat moment waarschijnlijk ook niet helemaal op waarde schatte. "Misschien heb je wel gelijk", zei hij. "Maar wat doe jij eigenlijk? ". "O, ik ben assistent inkoper, maar ik ben hard bezig met opleidingen zodat ik later misschien....."