Flippo's (deel2)

Ik mailde vandaag wat over en weer met M, een collega van me, die mijn weblog wel leuk vond en zich erg had kunnen vinden in mijn Flippo-post van een aantal dagen geleden.
Blij dat ik eindelijk iemand uit hetzelfde kamp had gevonden, deelde ik wat nare ervaringen met buurkinderen en maakten we onszelf blij met al die dingen die je niet hoeft te doen als je geen kinderen hebt (naar de Aldi gaan, vieze Chenet wijn drinken inplaats van grand-cru en socialisen met andere jonge ouders uit de buurt). Helemaal blij werd ik toen hij nog even Midas Dekkers aanhaalde, die ooit had geschreven: "Als je op zoek bent naar de zin van het leven; neem dan kinderen. Niet dat je achter de zin van het leven komt maar het ontneemt je in ieder geval de tijd en energie om er over na te denken." 1 - 0 voor de kinderlozen zou ik zo zeggen.
Toch ben ik wel eens benieuwd hoe mijn leven gelopen zou, als er wat kleine dingetjes iets anders waren gelopen. Als K. en ik elkaar wat eerder waren tegengekomen of als K. een niet te ontkennen kinderwens had gehad. Begrijp me niet verkeerd, ik ben erg blij met het kamp van zelfstandige kinderloze vrijbuiters waar ik nu in zit, maar iets zegt mij dat bepaalde omstandigheden mijn hele levenssituatie had kunnen veranderen. Ik heb vaak het idee dat mensen hun eigen situatie als de meest ideale proberen voor te stellen, om zo eventuele twijfels over de situatie wat weg te redeneren. Zo ben ik zelf ook, ik vertel iedereen hoe fantastisch een leven zonder kinderen is, hoeveel vrijheid je hebt, wat je allemaal niet kan doen zonder kinderen, maar waarschijnlijk had ik met evenveel verve het tegendeel beweerd als ik mezelf op een bepaalde manier in een kinderrijke positie had gemanouvreerd. Zo heb ik vroeger, in wat mindere tijden, de funktie van electrokar berijder op het perron wat rooskleuriger voorgesteld als dat-ie eigenlijk was. Ik werkte voor de Wagons Lits en reed elk uur met mijn gele electrokar het perron op om de treinstewards van verse broodjes te voorzien. Deze funktie bevindt zich qua status ergens onderaan de maatschappelijke ladder, maar als ik erover vertelde prees ik mijn werkomstandigheden de hemel in. De vrijheid die je had, de sociale contacten en al die gratis broodjes die je kon eten! Deze baan was een geschenk uit de hemel. Toen ik een blauwe maandag bij het distrubutiecentrum van de Ahold werkte en de hele dag lege kratten op de lopende band zette en ze er weer af haalde prees ik al de gratis fitness die het werk met zich meebracht en wees daarbij nog even naar de omvang van mijn bovenarmen die toch zeker twee centimeter was toegenomen.
Eigenlijk ben ik een geboren twijfelkont en ontbeer de grote ambities die je in dit leven kunt hebben zoals het stichten van een gezin, het werken aan een schitterende carriere of het najagen van geldelijk gewin. Het gelukkigst ben ik als ik gewoon lekker aan kan keutelen, zonder dat mensen me daarin lastig vallen. Gewoon lekker een tijdschriftje lezen, een beetje skeeleren, een stukje schrijven op mijn weblog. Dan ben ik wie ik ben en twijfel niet over wat ik wil en wat ik moet. Maar dan moeten die k*tkinderen van de buren wel een keer ophouden met die tennisbal in mijn tuin te gooien! ;-)