Kent u dat?

Wandel op een willekeurige dag door het winkelcentrum in Stadshagen en je komt altijd wel een bekende tegen. Sommige mensen vinden dat leuk, anderen niet. Bij mij hangt het wat af van mijn stemming van die dag. De ene keer kom je een oude bekende tegen, de andere keer een oud studiegenoot, maar in dit betreffende winkelcentrum is er in ieder geval geen ontkomen aan.
Verschillende truuks kun je hanteren om ongewenste chit-chat te voorkomen. Doe net alsof je iets interessants aan de andere kant ziet, zodat je oogcontact kunt vermijden. Helpt meestal; vooral omdat vage kennissen meestal ook niet zitten te wachten op het uitwisselen van koetjes en kalfjes en de onvermijdelijke vraag: "en wat doe jij nou?" (met geveinsde interesse). Een andere oplossing is een enthousiast "hoi!" en gewoon doorlopen (gewoon doen alsof dat de normale procedure is in deze Vinex locatie), of je kunt natuulijk ook gewoon eerlijk zijn en zeggen dat je eigenlijk geen zin hebt om te praten. Die laatste optie is puur theoretisch, want de meeste mensen voelen zich dan erg in hun ego gekwetst.
Vandaag kwam ik zo'n vage kennis tegen: Philip V. Hij zat op de Sociale Academie in hetzelfde jaar als LeBrat en als ik het me goed herinner heb ik toen nooit een woord met hem gewisseld. Ik hoorde niet bij zijn club en daarbij zat ik ook nog eens twee jaar lager als hem. Volgens mij had LeBrat nooit zo'n hoge pet van hem op. Buiten het feit dat hij de richting Maatschappelijk Werk deed en vaak rondliep in een roze pak (iets wat zelfs bij ons Sociala Academiers, rondlopend in zelfgebreide truien volstrekt ridicuul overkwam) straalde hij ook de indruk uit alsof hij het ontzettend met zichzelf getroffen had. Hij stond dus niet bepaald op ons lijstje van mensen die wij nu eens op ons feestje zouden uitnodigen.
In de C100 maakte ik vandaag per ongeluk oogcontact met hem. Ik had niet echt door dat hij het was, want hij had een iets smaller gezicht gekregen, liep niet rond in roze kleren en had zich ook een paar weken niet geschoren. Er van uitgaand dat hij mij ook wel niet zou herkennen liep ik stug door naar de groentenafdeling. Vijf minuten later kwam ik hem weer tegen bij het broodbeleg, maar ik gebruikte mijn truuk en keek erg geinteresseerd naar de roze koeken. Toen ik dacht dat de chit chat wel zou uitblijven sprak hij mij toch aan, toen ik net een pakje Burritomix uit het schap wilde pakken. "Jij bent toch Ary?" zei hij, waarop ik net deed alsof ik vijf seconden moest nadenken: "Ja en jij bent.......uh......Philip?". "Leuk je weer eens te zien." zei hij: "En wat doe jij nou?".
Ik moet eerlijk toegeven dat het eigenlijk best wel een leuk gesprekje werd, vooral toen hij mijn ego streelde met de opmerking: "Jij kon toch zo goed tekenen?".
Nadat het gesprekje afgelopen was, haastte ik me naar de kassa, want op momenten als deze moet je vooral voorkomen dat je elkaar nog 5 keer tegenkomt in de gangpaden en keer op keer weer met een snedige opmerking voor de dag moet komen. (haha, lekker he, pindakaas?).
Ben benieuwd wie ik de volgende keer tegenkom.