Babi Pangang

De afgelopen dagen heb ik twee nogal vieze eetervaringen achter de rug. Het waren maaltijden die we buitenshuis hadden gehaald en die vooraf erg lekker leken, maar die bij consumptie een onbevredigend gevoel achterlieten en in 1 geval zelfs uitgesproken vies was.
Eergisteren hadden K en ik het idee opgevat om direct na ons werk wat boodschappen te doen. Zo zouden we alle paasboodschappen ruim voor het weekend al in de koelkast hebben en konden we zaterdag lekker uit slapen. We waren alleen vergeten dat boodschappen doen na werktijd meestal niet zo'n goed idee is. Naar de C1000 kan nog net, maar als je daarna nog de stad in gaat om broodmachines en eierverf (ingredienten voor een geslaagde Paas) te zoeken dan stel je je humeur danig op de proef. Vermoeidheid en knagende honger zorgen er dan meestal voor dat je om het minste en geringste ruzie krijgt. Om ons humeur weer ten goede te keren besloten we op ons reukorgaan af te gaan en afhaalchinees Lin Shing binnen te lopen. Met Lin Shing had ik wel enige ervaring. Vroeger toen ik nog met LeBrat in Dieze West woonde was Lin Shing altijd de dichtstbijzijnde afhaalchinees. Menige bak Babi Pangang hebben we toen door onze spijsverteringsorganen gejaagd en volgens mij was het toen best te eten. Nu had ik in die tijd weinig ervaring met Chinees eten. Dat aten we vroeger bij mijn ouders thuis namelijk zelden, om de doodeenvoudige reden dat het te duur was voor een gezin met 9 personen. Om dezelfde reden aten we nooit vis (uitgezonderd vissticks) en deelde mijn moeder op zondag twee gesudderde hamlappen in negen gelijke stukjes. Die stukjes waren zo klein dat je de deur maar beter dicht kon houden, anders waaiden ze van je bord. Later, maar dit even terzijde, haalde ik met LeBrat dit gemis driedubbel en dwars weer in door uit principe geen enkel stuk vlees in stukken te verdelen. Als we hamlappen aten dan hadden LeBrat en ik beiden een hele hamlap op ons bord liggen. Deze werd met smaak opgegeten, niet gehinderd door de drie gangmakers (chocoladecakeje met jam) die we een half uur voor etenstijd steevast naar binnen hadden gewerkt. Onze eetgewoontes waren dus gespeend van enige finesse, het ging meer om kwantiteit dan om kwaliteit. In dat eetpatroon paste dan ook de Babi Pangang van Lin Shing. Hoe vies deze Babi Pangang eigenlijk was, merkte ik die donderdagavond. Vanaf het moment dat de chinese kok mij de twee tasjes met eten aanreikte, rook ik al dat er iets niet helemaal in orde was. De tasjes leken enkele decennia op grootmoeders zolder te hebben gelegen. De muffe geur won het van de geur van Chinees eten. Tegen beter weten in besloten we toch door te zetten en het eten op onze borden te scheppen. Hadden we dat maar nooit gedaan. De miniloempia's vielen nog mee, maar de Babi Pangan liet zo'n ranzige nasmaak achter dat ik uren daarna nog bezig was de smaak weg te spoelen met rode wijn.
Vandaag, weer overvallen door de honger, vielen we weer even van ons geloof, door bij de Mac Donalds langs te gaan. Eigenlijk hadden we na de documentaire Super Size Me besloten nooit meer bij de Mac te eten, maar soms is het vlees zwak en de geest ook niet meer gewillig. Daarbij waren we in de buurt en ook nog eens te lui om een fatsoenlijke lunch te maken. Dus reden we naar huis met twee Big Tasty menu's op onze schoot. Na de milkshake, de Big Tasty en een handvol frietjes hield ik het voor gezien. Het compacte voedsel lag als een baksteen op de maag en daarbij kreeg ik het beeld van een kotsende Morgan Spurlock (de maker van de documentaire) ook niet meer uit mijn hoofd. Ik was weer even vergeten hoe vies Mac Donalds eten eigenlijk is. Ik kan wel weer een half jaartje zonder.