Vluchten

Nog steeds staan de sterren niet goed, stralen er verkeerde aardstralen door de vloer of hebben we onze meubels niet Feng Shui genoeg over de kamer verdeeld.
Er is iets niet helemaal in orde in dit huishouden, want stukje bij beetje stort dit huishouden als een kaartenhuis ineen. Vorige week was het de computer die het min of meer begaf en de deur van de koelkast die niet helemaal fatsoenlijk meer sloot. Deze week is het de beurt aan de wasmachinetrommel die niet meer wil draaien, de zonneboiler die grote plassen water lekt op de vloer en het wieltje van onze nieuw aangeschafte computertafel dat er spontaan vanaf breekt.
In tijden van tegenslag kun je maar een ding doen en dat is vluchten. Zo gezegd, zo gedaan. Gisteren boekten we een hotel in het Moezeldal. Deze streek was volgens onze Capitol reisgids een van de meest romantische plekken in Duitsland en romantiek klonk al een stuk beter dan frustratie over materiele dingen. Het plaatsje Cochem lijkt het toeristische hart van deze bruisende vakantiestreek en we verheugen ons er nu al op om ons lekker te laten verwennen in een vier sterren hotel. Nu is de voorpret meestal leuker als de daadwerkelijke vakantie en je zal zien dat dit Monaco aan de Moezel in feite een treurig Benidorm in de winter is, dat alleen maar vijfenzestig plussers aantrekt, maar dat mag de pret niet drukken. Het wordt hoog tijd dat we ons ontworstelen aan ons eentonige bestaan van werken, coccoonen, werken en nog eens coccoonen. Toen we laatst een back up maakten van al onze foto's op de computer werden we geconfronteerd met de akelige waarheid. Naast foto's van de verhuizing en enkele wandelingen was onze verzameling foto's in feite een aaneenschakeling van eet-momenten. De trieste hoogtepunten van de afgelopen twee jaar waren kiekjes van de maaltijden op Thanksgiving, Halloween en Kerst. Het lijkt steeds dezelfde foto van mij aan een rijkgevulde dis, met een berustende blik in mijn ogen dat het dit jaar waarschijnlijk toch niet beter wordt als dit moment. Nu is hier wel een goede reden voor, namelijk dat we afgelopen jaar verhuisd zijn en daardoor tienduizend euro lichter zijn geworden en op deze manier weinig geld meer over hadden voor uitstapjes, maar een beetje triest is het toch wel. Je leventje ziet er opeens wel erg beperkt uit.
Vreemd trouwens hoe mensen zich helemaal kunnen terugtrekken in de sleur van alledag en zich eigenlijk voortbewegen in hun eigen kleine cirkeltje. Dat realiseerde ik me nog eens toen ik zondag met de mountainbike eens een keer de andere kant op reed. Niet de kant van Hattem, van het bos, maar over de IJsselbrug naar rechts, richting Kampen. Ik woon nu al zo'n twintig jaar in Zwolle en nog nooit ben ik verder als Zalk gekomen. Rijdend over de dijk naar Kampen en van Kampen aan de andere kant van de IJssel weer terug, kwam ik dorpjes tegen waarvan ik nog nooit had gehoord, zoals De Zande en Wilsum. Zo lang al een Zwollenaar, maar nog nooit op dat stukje dijk langs de IJssel gereden en het is zeker de moeite waard. Naast al het natuurschoon langs de IJssel zag ik daar drie bewoonde ooievaarsnesten. Ooievaars, die in mijn belevenis toch redelijk zeldzame vogels zijn in Nederland, nesten hier gewoon massaal in de omgeving van Zwolle.
Ik bedacht me na dit tochtje dat het goed was om af en toe uit je routine van je bekrompen leventje te breken, om gewoon eens weg te gaan. Je niet bekommeren over hoeveel het kost, maar gewoon eens in een andere omgeving te verkeren en daar je digitale cameraatje vol te schieten met andere plaatjes en natuurlijk ook wel 1 plaatje van een rijkelijk gevulde dis, maar dan een Duitse. Met gigantische schnitzels en zo.