viervoeters

In de loop der jaren heb ik altijd wat sluimerende fobieën op de achtergrond gehad.
Angsten voor kleine ruimtes (liften metro’s), grote hoogten (torens), spreken in het openbaar (school werk), ziektes (kanker), kernraketten (afgeschoten vanuit Rusland) en honden.
Nu valt er met de meeste van die sluimerende angsten wel om te gaan. Als ze zich op bepaalde momenten manifesteren wordt het betreffende object (liften met springende collega’s erin) meestal succesvol vermeden en als dat niet tot de mogelijkheden behoort, is het even diep inademen, ogen dicht en de dood of de gladiolen. (Iets minder effectief bij kernraketten vrees ik)
Soms heb je zelfs speciale combinaties, zoals vliegen (combinatie van kleine ruimtes en grote hoogten) die ik tot nu toe succesvol heb weten te vermijden, maar waarbij ik de angst waarschijnlijk toch een keer in de ogen moet kijken.
De angst voor honden is er een waar wat makkelijker mee om te gaan is. Als kind had ik er al een goede oplossing voor gevonden en dat was door er met een grote boog omheen te lopen. Mijn moeder vertelt altijd het verhaal dat ze me als kind wel eens vroeg waarom ik met zo’n grote boog om de hondjes heen liep en mijn antwoord was dan dat ik bang was dat ik anders tegen het hondje aan zou lopen. Creatief verzonnen antwoord vind ik nu, maar wel triest dat je je zelfs als kind al beter wilt voordoen als je bent.
Vandaag kwam ik er, al fietsend in het bos, achter dat ik die angst voor honden in de loop der jaren zo goed als kwijtgeraakt ben. Ik ben nog steeds wel op mijn hoede als ik met mijn mountainbike een aantal van die loslopende viervoeters tegenkom, maar de neiging om een blokje om te rijden ben ik wel kwijt. Vanmiddag naderde ik een stel grote loslopende labradors. Eenmaal naast mijn fiets zag ik wel dat deze honden niet van plan waren om het mij makkelijk te maken. Ze sprongen aan weerzijden tegen me op. Het enige wat ik kon doen was stoppen en op hun baasje wachten. Van angst was geen sprake, ik aaide er een zelfs speels over zijn bolletje. Excuses stamelend haakte het baasje de honden weer aan de lijn, waarop ik mijn tocht hervatte.
Nu had ik eigenlijk een bruggetje willen maken naar mijn knipbeurt bij de kapper van vanmiddag. Eigenlijk alleen omdat deze kapper een webcam heeft en K. zo slim was om daar een screenshot van te maken. Maar goed, de kapsalon was geen kleine ruimte, de stoel stond niet hoog en ik hoefde ook geen menigte toe te spreken. Dus dat bruggetje kan ik vergeten, alhoewel: vorige keer hadden ze daar wel een hond liggen…Ach, laat maar zitten, ik wil gewoon even een plaatje laten zien van mij bij de kapper. Bij deze.