Yeah, I shaved my brother's back today

Na een maandje bloggen was ik wel eens benieuwd wat anderen er van bakken. K. is een fervente weblog lezer, haar Explorer favorietenlijstje staat vol met allerlei wazige weblogs van de meest uiteenlopende personen. Ik kom niet verder dan de weblog van Bee en de website van collega P. wat eigenlijk niet echt een weblog is maar meer een verslag is van gelopen marathons en trainingstochtjes.
Als je “weblog” of “blogger” googelt beland je in de wazige wereld van mensen die denken dat er andere mensen zijn die graag willen weten wat ze de vorige dag gegeten hebben. En het vreemde is, dat die mensen er waarschijnlijk nog zijn ook.
Eigenlijk wilde ik net zo’n favorietenlijst als K. heeft, maar op zoek naar leuke weblogs kwam ik er achter dat het me eerlijk gezegd allemaal niet zo kon boeien. Na 200 weblogs te hebben doorgeklikt kon ik er amper 5 vinden die enigszins de moeite waard waren. Opeens begreep ik de reactie van M. toen ik hem uitnodigde om eens op mijn weblog te komen kijken: “Nee he, heb jij ook al zo’n weblog?”. Karel Nakker, mijn collega, had ook al een reactie die niet onverdeeld positief was, hoewel hij mijn stukjes nog wel te pruimen vond. “Wel leuk hoor, zo’n weblog”, zei hij. “Maar vind je niet dat het eigenlijk ook wel een beetje narcistisch is? Je gooit al die prive dingen op het web en je hoopt dat anderen dat interessant vinden”. Hij verwoorde wat ik eigenlijk ook al dacht.
Bij de zoektocht naar interessante weblogs kom je veel genante voorbeelden tegen. Eindeloos geklaag van mensen die kampen met chronische depressies, semi-intellectueel gebazel van mensen die inplaats van een weblog eigenlijk een column willen in een landelijk dagblad en gekeutel van trotse ouders over hun kinderen. Daarbij zijn er veel weblogs die een vroege dood gestorven zijn. Na een half jaartje stukjes posten op hun log, is de nieuwigheid er een beetje af en geeft het gros de pijp aan Maarten. Met een laatste post van een jaar geleden, zijn ze het trieste bewijs van een enthousiast begin, maar weinig doorzettingsvermogen.
De reden waarom ik schrijf, is eigenlijk dezelfde als waarom ik teken en waarom Karel in het weekend een triathlon loopt. We willen allemaal iets doen wat we leuk vinden en waarmee we ons enigszins kunnen onderscheiden. Niets bijzonders, maar er is ook niets mis mee en of het narcistischer is als in de spits van CSV 10 te spelen; ik zou het niet durven zeggen.
Tussen alle aangekoekte shit van de weblogs die ik op mijn zoektocht tegen kwam, vond ik toch nog een parel in het afvoerputje. Een audiolog van een zekere Blauw Oog. Erg leuk, luister maar.