vergeten

In de liefde bestaat er zoiets als: "opposites attract". In mijn relatie gaat dat voor een groot gedeelte niet op. We zijn namelijk allebei zo verstrooid als de neten. En met verstrooid bedoel ik dat we allebei geneigd zijn van alles te vergeten en te verliezen en dat we altijd van alles kwijt zijn.
Als kind liep ik al minutenlang mijn sokken te zoeken, terwijl ze gewoon voor het trappetje van mijn stapelbed lagen en K's vader verzuchtte vaak: "you couldn't find your ass with both hands". Dit om even te illustreren, dat als je twee van dit soort mensen bij elkaar zet het af en toe danig uit de hand kan lopen.
Op een normale ochtend worden in ons huishouden de zinnen: “waar zijn mijn sleutels?”, “waar is mijn sjaal?” en “waar is mijn muts” als mantra’s herhaald. Voordat we de deur uit zijn, is de paniek al 20 keer uitgebroken, omdat er ook nog eens een element als tijdsdruk meespeelt. We spelen namelijk al maandenlang het spelletje: “hoe-vaak-kan-je-de-snoozeknop-van-je-wekker-indrukken-zonder-te-laat-op-je-werk-te-komen”. Die combinatie tussen tijdsdruk en vergeetachtigheid maakt elke ochtend reuze spannend.
Deze morgen stonden onze sterren ook nog eens verkeerd. De hele dag leek een aaneenschakeling van vergeet en verlies momenten. Allereerst vergat K haar sjaal, zodat we bij het verlaten van onze wijk, meteen weer rechtsomkeer konden maken naar huis. Ik maakte daar op weg naar ons werk nog wat op en aanmerkingen over totdat ik op mijn werk arriveerde en een kaal gevoel op mijn rug bespeurde. Ik was mijn tas vergeten., wat niet zo erg zou zijn, ware het niet dat mijn lunch daar in zat en ik dus mijn halve pauze moest opofferen aan het in de rij staan bij Bakker Bart. Het uiteindelijke vergeet/verlies moment kwam daarna, toen K haar fietssleuteltje verloren bleek te zijn. Ze had me haar sleuteltje, tesamen met haar handschoenen en muts even in verzekerde bewaring gegeven om haar portemonnaie weer in haar tas te stoppen. Van deze drie artikelen had ze een ingewikkeld pakketje gemaakt, waarbij de handschoenen in haar muts zaten en het sleuteltje daar weer ergens bovenop lag (het kan ook andersom geweest zijn). Bij de heroverdracht bleek dit toch niet zo’n slim plan te zijn geweest en waarschijnlijk ligt het sleuteltje nu ergens tussen twee tegels op de winkelpromenade.
De rest van de dag heb ik dus maar erg voorzichtig gedaan en buiten het feit dat ik mijn wekelijks overleg met een collega vergat ben ik geloof ik niets meer vergeten. (Maar het kan natuurlijk best zo zijn dat ik ben vergeten dat ik nog iets anders was vergeten)
Oh, voordat ik het vergeet: nog even een speciale link voor Martin.