Later lach je er om (Genante verhalen deel 1)

Nu ik ongeveer een weekje bezig ben met dit weblog is het misschien eens tijd om een nieuwe rubriek in het leven te helpen. "Genante verhalen". Iedereen heeft wel eens van die momenten die je het liefst overgeslagen zou hebben.
Mijn meest genante moment van 2004 is ongetwijfeld mijn woordenwisseling met de sympathieke, doch onverzettelijke medewerker van Groen Rijk Hattem, een tuincentrum hier in de buurt.
Afgelopen zomer beulde ik me namelijk af om voor de winter de modderpoel die achter ons huis lag, om te toveren tot een tuin waar ik enigszins mee voor de dag kon komen. Het hoefde geen hof van Eden te worden, maar ik moest in ieder geval bewijzen dat ik geen doetje was en dat ik best een fatsoenlijke tuin kon aanleggen. In mijn paranoide beleving staan er namelijk altijd mensen klaar om mij, met enig dedain, te wijzen op het feit dat ik op het kantoor misschien wel m'n mannetje sta, maar dat ik in de tuin, met mijn handicap van twee linkerhanden, geen zak voorstel. (mijn vader, de buurman aan de rechterkant etc.etc.)
Met knikkende knieen begon ik dus maar de tuin af te graven. Dag in dag uit stond ik enkeldiep in de modder om het slik uit de tuin te scheppen en in kruiwagens naar het gronddepot aan de buitenkant van onze wijk te rijden. Toen dat eenmaal voor elkaar was liet ik een paar kuub zand op de parkeerplaats storten en begon het hele verhaal opnieuw. Dit keer andersom. Ik kruide tot ik een ons woog om het zand in mijn vers gegraven gat te storten. Toen het zand er eenmaal in lag was het tijd om de stratenmakers te bellen. Die legden twee mooie platjes in de tuin en het enige wat me nog restte was het leggen van een mooi vlak gazonnetje. Hoe krijg ik een mooi vlak gazonnetje? Met die vraag worstelde ik vervolgens weer een paar dagen. Ik won advies in bij G, die tuinontwerper is, bij de oude overbuurman en online en uiteindelijk besloot ik het er maar op te wagen. Ik bestelde op advies van de buurman aan de rechterkant, wiens gazonnetje een mooie donkergroene kleur had, precies 33 rolletjes bij Groen Rijk Hattem. Twee rolletjes teveel, want je weet maar nooit.
De dag brak aan dat de rolletjes geleverd zouden worden. De vrachtwagen van Groen Rijk reed de parkeerplaats op en samen met de sympathieke (doch onverzettelijke, maar dat merkte ik later pas) mederwerker van Groen Rijk sjouwde ik de rolletjes uit de vrachtwagen en legde ze op de parkeerplaats, klaar om naar mijn tuin gekruid te worden. Na een kop thee begon ik aan die klus. Eigenlijk kon ik geen kruiwagen meer zien. Mijn armen waren de afgelopen weken zeker tien centimeter langer geworden en mijn blaren op mijn handen hadden zich omgevormd in een dikke laag eelt. Dit zou de laatste keer zijn dat ik deze kruiwagen zou gebruiken, speelde me door mijn hoofd. Vijf keer kruien was genoeg. Elke keer laadde ik 6 rolletjes in de kruiwagen en reed ze de tuin in, waar ik een mooie stapel maakte van de grasstroken.
Toen K thuiskwam vroeg ze me: "heb je de rolletjes nog geteld?" Stomme vraag, dacht ik nog. Zo'n tuincentrum weet toch waar ze mee bezig zijn. Waarom zouden ze minder leveren. Op aandringen van K begon ik toch maar te tellen en kwam niet verder dan 30. Nog maar eens overnieuw. Het zal toch niet waar zijn? Drie rolletjes tekort! Zo kon ik natuurlijk niet beginnen. Zwaar geirriteerd pakte ik de telefoon en kreeg de sympathieke medewerker aan de lijn. "Ik heb er echt 33 geleverd" begon hij. "Ik sta er naast" antwoordde ik, "en het zijn er echt maar 30". Er van overtuigd dat hij zijn "de klant is koning policy" zou gebruiken, vroeg ik hem er nog maar even 3 na te leveren. Maar ik had helaas buiten de standvastigheid van de niet meer zo sympathieke medewerker gerekend. Wat volgde was een half uur durend gesprek, waarbij ik mijn stem zo verhief dat de nieuwe buurvrouw haar hoofd boven de schutting uitstak om te kijken wat er aan de hand was. Alles om de Groen Rijk medewerker er maar van overtuigen dat ik gelijk had en hij niet. "Je kan blijkbaar niet tellen" beet ik hem toe, waarop hij zei "ik mag dan wel dyslectisch zijn, maar tellen kan ik wel". "NIKS MEE TE MAKEN DAT JE DYSLECTSICH BEN, IK WIL MIJN GRASZODEN!!", schreeuwde ik bijkans. Na een half uur durend gesprek, wat eigenlijk geen gesprek mocht heten verbrak ik de verbinding, er spijt van hebbend dat ik geen ouderwetse telefoon had, want dan had ik de hoorn er demonstratief op kunnen gooien.
Terwijl ik nog namopperde, vroeg K of ik wel zeker wist dat ik alle rolletjes naar de tuin gereden had. Ik werd bijna weer kwaad. K dacht toch niet dat ik stom was of zo. Natuurlijk had ik alle rolletjes naar de tuin gereden, maar als ze me niet geloofde zou ik het wel even laten zien. Loop maar even mee. Toen ik het eind van de brandgang naderde zag ik ze liggen: drie half uitgedroogde grasrolletjes, klaar om naar de tuin gereden te worden. Op dat moment had ik me graag onder een grote berg grasrollen verborgen. Het schaamrood stond me een week later nog op de kaken. Het telefoontje met de eigenlijk nog steeds sympathieke mederwerker van GroenRijk Hattem, om mijn verontschuldigingen aan te bieden leek daarop wel een eeuwigheid te duren. Hopelijk maakt deze link nog wat goed.