Groundhog Day

Op een woensdagochtend, als je het gevoel hebt dat de winter eigenlijk al veel te lang duurt, kan je wel eens stilstaan bij de ledigheid van het bestaan.
Tenminste, dat deed ik vanochtend. Alles is ijdelheid, zei de Prediker ooit en op weg naar "another day at the office" wist ik opeens weer wat-ie bedoelde.
Waar doe je het allemaal voor? Dagen beginnen soms wel erg veel op elkaar te lijken, zoals in Groundhog Day, die briljante film met Bill Murray. Zijn uitgestreken smoelwerk paste trouwens goed bij mijn grijze ochtendoverdenkingen.
In Groundhog Day komt Bill Murray op onverklaarbare manier in een soort "loop" terecht. Hij wordt s'ochtends wakker en komt erachter dat hij gisteren opnieuw beleeft. De dagen daarna wordt hij elke ochtend wakker met hetzelfde liedje uit z'n radio (I've got you babe) en beleeft dezelfde dag telkens weer opnieuw, ziet telkens weer dezelfde stomme koppen die steeds weer dezelfde stomme dingen tegen hem zeggen.
Rijdend op mijn fiets naar het werk heb ik dezelfde ervaring; steeds hetzelfde ritje, steeds dezelfde koppen. Ik stap samen met K. op de fiets, rij de hoek om en zie de vrouw met het rare haar. Over de Twistvlietbrug het dijkje op komen we, zoals elke dag, de oude witte man met Afro-Nederlandse jongetje in een fietszitje (hij heet vanaf de eerste dag dat we hem zien al: "de kidnapper"). Tunneltje onderdoor (man met warrige grijze coupe; de Lion King), doorrijden naar de rotonde (Aziatische jogster)en dan naar rechts (erg jong ING mannetje met koffer). Linksaf de Thorbeckegracht op (bouwvakker staat in z'n busje te graaien)en dan weer naar rechts (Meisjes doen deur open van Uitzendbureau). Bocht volgen (Vrouw bij banketbakker zet reclamebord buiten), bruggetje over (zelfstandig uitziende mongool) en weer naar rechts (homo met gele jas). Trap op naar boven en naar mijn bureau ("goedemorgen, koud he?).
Het leven is eigenlijk een aaneenschakeling van herhalingen. Een groot toneelstuk a la Groundhog Day. Of als Koyaanisquatsi, wat overigens een grote aanrader is op filmgebied. Die moet je trouwens beneveld zien, na een paar glazen cognac. Laat de muziek van Philip Glass z'n werk doen en misschien lukt het je om voor een tijdje de vluchtigheid van het bestaan te vergeten.