Dat je zegt van die dingen

Jaren geleden werkte ik bij het bedrijf Railtender. Ik was daar, als gesjeesde student, begonnen als uitzendkracht en was na enige tijd gepromoveerd tot "assistent unit-manager". Een titel die heel wat beloofde, maar eigenlijk weinig voorstelde. Het bedrijf verzorgde de catering op de trein en was ook verantwoordelijk voor de bedrijfskantine. In deze bedrijfskantine werd voornamelijk de vette hap bereid voor conducteurs en buschauffers en af en toe ging er ook nog wel eens een diepvriesmaaltijd de magnetron in. Een van de dames die de frikandellen in het uit het vet haalde was Corry. Corry was zo'n dame met platinapaars geverfd haar en geschoren wenkbrauwen die ze er later weer met een potloodje op had getekend. Eigenlijk was ze een beetje eigenaardig. Ze leek afkomstig uit de gegoede klasse, lag in het weekend altijd in haar blootje op een naturistencamping in de polder (iets was niet helemaal verenigbaar leek met haar kakkeuze imago) en was altijd een beetje nukkig. Ondanks het feit dat ze niet altijd even goed viel bij de rest van haar collega's was ze in de koffiepauzes wel altijd aan het woord. Vreemd, want eigenlijk had ze niet zo veel te zeggen. Vaak liep ze ook een beetje vast in haar monologen en vulde de leemtes in de conversatie steevast in met: "Dat je zegt van die dingen".
Jarenlang is dat nog een oneliner geweest tussen mijn flatgenoot en ik. Als het gesprek even stilvalt en je weet even niets te zeggen, komt "Dat je zegt van die dingen" altijd van pas.
Probeer maar!