Achterop

Ben ik lui?
Mijn vader vond altijd van wel. In een van onze familieplakboeken staat een kindertekening, waarop een van ons een poging heeft gedaan om karikaturen van de hele familie te maken, compleet met bijnamen. Die van mij is "Sloompie". Dat zegt genoeg over mijn reputatie in de familie.
Niet zo verwonderlijk, want ik was inderdaad niet een van de actiefste kinderen die je ooit bent tegengekomen. Ik had zogezegd "omgekeerde ADHD". Mijn favoriete hanghouding was op de bank, met mijn hoofd naar beneden en mijn benen hoog tegen de muur. Niemand had door dat al mijn energie op ging aan het analyseren van de toestand in de wereld. Zo maakte ik me ernstige zorgen over de situatie in Polen in de tijd dat Lech Walesa nog vakbondsleider was en dacht ik bij elke overvliegende straaljager dat de derde wereldoorlog begonnen was.
In mijn hoofd draaide ik dus werkweken van 40 uur en daarnaast moest ik ook nog naar school, moest de tuin gewied worden, de afwas gedaan en op zaterdagavond de schoenen gepoetst. Daarbij was ik tevergeefs in de leer bij mijn vader, die me af en toe de wonderen van het fietsonderhoud probeerde bij te brengen.
Niet zo vreemd dus dat ik af en toe wat achterop raakte bij het organiseren van mijn echte leven. Zo had ik op mijn zestiende nog precies anderhalve week over om te beslissen wat voor een opleiding ik wilde doen. De HAVO was namelijk bijna afgelopen. Uh....Sociale Academie dus maar. Op mijn dertigste schrok ik weer wakker. Mijn halve vriendenkring was al getrouwd met kinderen en ik woonde nog met een van mijn vrienden op een oude studentenflat.
In het organiseren van mijn leven was ik altijd wat minder goed dan de rest van mijn vrienden.
Toch hoeft dat niet altijd nadelig te zijn. Gisteren tijdens het "stappen" vertoonden G en M allebei tekenen van een beginnende midlifecrisis. Terugkijkend op de laatste tien jaar kwamen ze erachter dat er wel erg veel tijd in werk en kinderen was gaan zitten. Hoe kom ik zelf nu weer eens een beetje aan mijn trekken, leken ze zich af te vragen. Dansen met de vrouw en wekelijks georganiseerde avondjes zouden voor nieuwe impulsen moeten gaan zorgen.
Ben benieuwd of dat allemaal gaat lukken. Voor K en ik liggen de zaken wat anders. Voordat wij in die fase geraken, zijn we waarschijnlijk al 50 en is het uitzoeken van een nieuwe rollator misschien al wel genoeg om voor wat meer vertier gaan zorgen. Vooralsnog zitten we gezellig coccoonend met elkaar op de bank en kijken we naar Herken de Homo. We zijn er allebei gelukkig mee.
Toch moeten we waakzaam blijven. Voordat je het weet sluipt de sleur je leven binnen.
Het feit dat de "homo met gele jas" gisteren de kroeg binnen stapte waar we gezellig zaten te bieren, was een teken aan de wand.