Grijs

Na het lezen van mijn laatste weblog posting zei K dat ze het wel leuk vond, maar dat ik wel erg veel referenties naar homo's maakte. Moest ik maar mee oppassen, want misschien dat mensen er wat van gaan denken.
Nu heb ik volgens mijn "sitemeter" een gemiddelde van 4 bezoekers per dag, dus om die anderhalve man en een paardekop maak ik me nog maar niet zoveel zorgen. Daarbij heeft de aanblik van een naakte man me nog nooit extra bloedtoevoer naar de schaamstreek bezorgd. Enige twijfel over mijn sexuele geaardheid heb ik zelf dus ook niet en ik vertrouw er op dat hierover bij de rest van de wereld geen onduidelijkheid bestaat . Mocht dat wel het geval zijn, dan is dat alleen vervelend voor de hypothetische homosexuele man met amoureuze interesse in mij. Zelf zou ik er niet zo mee zitten.
Na 10 jaar Railtender (weer zo'n onderwerp dat misschien teveel terugkomt )ben ik helemaal okay met mijn homosexuele medemens. Dat heeft wel even geduurd trouwens.
Bij Railtender kreeg ik namelijk te maken met C. C was treinsteward en ik werkte aan de wal. Ik moest C uit hoofde van mijn funktie voorzien van nieuwe etenswaren om op de trein te verkopen. Het liefst bestelde C erotisch beladen artikelen, zoals bifiworstjes, die hij dan in een "blauwe zak" (wink,wink..know what I mean?) aangeleverd wilde hebben. Bij het afleveren van de bestelling worstjes kreeg ik als beloning een Mars. Bij het aanreiken daarvan zorgde hij altijd dat hij even vlug je hand aanraakte. In het begin had ik nogal een afkeer van C's maniertjes. De Mars ging altijd keurig terug in het schap, je wist namelijk maar nooit waar die Mars geweest was en verder probeerde ik C maar zoveel mogelijk te negeren. Later kwam ik erachter dat C eigenlijk een eenzame alcoholist was, die niet zo goed wist hoe hij vrienden moest maken. Daarbij bracht C altijd een hoop leven met zich mee, net als de rest van de homo’s bij Railtender. Als C er was, was het eigenlijk altijd lachen. Zo zorgde Railtender en C in het bijzonder dat ik niet meer bang voor homo’s was en dat ik de hele problematiek wat minder zwart wit zag.
In de film "Saved" die ik eergisteren zag zat ook wat homo-problematiek. De film speelt zich af in Amerikaanse Evangelische kringen. Blijmoedige christenen proberen elkaar in deze film op het rechte pad te houden en Mary denkt dat te doen door haar maagdelijkheid op te offeren aan haar boyfriend die haar op een gegeven moment vertelt dat hij “gay” is. Op deze manier denkt ze hem te genezen. Iets wat natuurlijk niet lukt. Waar deze film begint met een goed idee, verzandt hij uiteindelijk in een prekerig gedrocht, waarbij de goedbedoelde boodschap (dingen zijn niet altijd zwart of wit, goed of slecht, maar ze zijn vaak grijs. Iedereen is zijn unieke zelf en dient daarvoor gerespecteerd te worden) op ouderwets kerkelijke manier door de strot geduwd wordt. Vreemd altijd, hoe progressief denkende mensen (zoals de makers van deze film) in dezelfde vervelende maniertjes vervallen als hetgeen waartegen ze ageren. De christenen in deze film worden voorgesteld als hersenloze, kwaadwillende individuen die er alleen maar op uitzijn om je te bekeren. Een nogal zwart witte voorstelling van zaken lijkt me.
Grijs denken lijkt dus voor conservatief en progressief af en toe nogal een moeilijke opgave.
Als afsluitertje voor deze post wil ik nog even de aandacht vestigen op een ongelooflijk heterosexuele sport die ik sinds een paar jaar beoefen: Mountainbiking. Na een tijdje op een tweedehands “Trek” gereden te hebben, is er nu een nieuwe fiets in mijn leven gekomen. De “Nishiki Cascade”! Voor het eerst in mijn leven heb ik een nieuwe fiets aangeschaft. Kijk en huiver!