Het pakket

In tijden van stress droomde ik vroeger vaak dezelfde droom, of in ieder geval een droom die altijd dezelfde soort elementen leek te bevatten.
In mijn droom bestuurde ik een auto, een motor, of in ieder geval iets op wielen met een stuur. Het vervelende was alleen dat ik meestal ergens naar toe moest maar geen progressie maakte. Dat kwam dan bijvoorbeeld omdat ik in de auto op de achterbank zat, maar toch moest sturen, of dat ik wel op de voorbank zat, maar het stuur zo groot als een wagenwiel was, of dat ik niet bij de pedalen kon. Zo kon ik een hele nacht in een auto (proberen) te rijden, maar nergens terechtkomen. Meestal werd ik dan ook zeer gefrustreerd wakker. Huis tuin en keuken psychologen weten hier vast wel wat van te maken.
Hetzelfde gevoel, maar dan “in real life” had ik deze week met een pakketje dat we besteld hadden bij Amazon. Na het eerste seizoen van Will & Grace in zijn geheel op DVD te hebben gekocht en bekeken, waren we namelijk wat ongeduldig geweest en het tweede seizoen, dat hier in Nederland nog niet uit is, er maar meteen achteraan besteld.
Omdat we er niet lang op wilden wachten hadden we ook maar gekozen voor “expresse post”. Zo zou het maar tussen de 5 en 10 dagen duren voordat het pakketje uit Amerika hier aangekomen zou zijn. Je betaalt er wel voor, maar je hoeft in ieder geval niet lang te wachten.
Toen dag vijf aangebroken was werd K al wat nerveus. Ze wilde toch wel snel naar huis, want je weet maar nooit. Misschien dat het pakje al gearriveerd zou zijn. Natuurlijk was dat te mooi om waar te zijn. Thuis aangekomen lag alleen de Vinexbode op de mat en geen pakje. K teleurgesteld natuurlijk, maar ja, niets aan te doen. Helaas herhaalde dit ritueel zich ongeveer een dag of tien. Na het werk meteen naar huis, want misschien dat de DVD in de bus lag, maar keer op keer kwamen we van een koude kermis thuis en duurde het bij K ongeveer een uur voordat haar teleurstelling weggeëbd was.
Toen het pakje ongeveer een week te laat was en de spanning zo ongeveer ondraaglijk geworden was, besloot K te gaan klagen, per slot van rekening hadden we voor de snelle service betaald. Amazon reageerde sportief en in de veronderstelling dat er dan wel iets mis gegaan zou zijn met de eerste zending, besloten ze de DVD nog maar een keertje op te sturen.
Dit maal op de “super-express” manier. Meer dan 4 dagen zou het zeker niet duren.
Dat gaf een hoop rust. We hoefden de volgende dag uit werk niet naar huis te racen, maar deden het rustig aan. Tien voor half zes bij huis aangekomen zagen we nog net de rode TNT bus de hoek omrijden. De gehele beroepsgroep van postbestellers verwensend konden we het briefje van de grond rapen, waarop stond dat we het pakje na het weekend bij het postkantoor konden afhalen. Gloeiende, gloeiende!
Daarmee was het verhaal nog niet afgelopen. Vandaag kwam DHL, op een voor tweeverdieners onmogelijke tijd (2 uur s’middags), aan de deur om het tweede pakje af te leveren. Hiervoor dienden we 25 euro invoerbelasting en inklaringskosten te betalen. Een bedrag dat volgens hun site niet kon kloppen. Die 25 euro was zo ongeveer even duur als de DVD zelf. Om hiervoor bezwaar aan te tekenen zouden we eerst moeten betalen en vervolgens zou DHL een klachtendossier voor ons kunnen opstarten.
Gaat dus mooi niet door. We zullen het pakje gewoon weigeren. DHL stopt de DVD maar op een plaats waar de zon niet schijnt.
Toch blijft het altijd waden door de modder, sturen terwijl je op de achterbank zit, met dit soort koeriersdiensten. Het hele idee om om 2 uur s’middags een pakje af te leveren in deze tijd van tweeverdieners geeft mij altijd het idee dat de hele wereld aan de eenentwintigste eeuw is begonnen, maar dat de postbestellers met z’n allen lekker in de jaren 50 zijn blijven hangen. En dan kun je natuurlijk wel gaan klagen, maar het is vaak zoals mijn collega J pleegt te zeggen: “je doet een poep, je doet een plas, maar het blijft toch zoals het was”