De weg kwijt

Vandaag kon ik eindelijk mijn nieuwe Nishiki Cascade testen. Mijn nieuwe mountainbike had ik al twee weken geleden opgehaald bij dhr.Pleij uit Wierden, die een installatiebedrijf combineert met de verkoop in mountainbikes. Hij had, naar zijn zeggen, jarenlang deel uitgemaakt van de nationale Mountainbike selectie, onderdeel: “downhill”, dus verstand van mountainbikes had hij zeker. Nu had ik zelf nog nooit van “downhill” gehoord, maar in mijn belevenis is dat een sport die vooral beoefend wordt door maniakken die zich zonder enige angst op een mountainbike van een heuvel willen storten. Nu heb je bij ons in de buurt weinig echte heuvels en mocht je je daar toch vanaf willen storten, dan loop je hoogstens het risico je kleine teen te kneuzen.
Toch wilde ik vorige week mijn fiets wel even uitproberen. Kijken hoe hard hij kan, hoe de geveerde voorvork zich gedraagt en hoe licht hij eigenlijk wel niet fietst, vergeleken met mijn ouwe trouwe Trek mountainbike. Zo gezegd, zo gedaan. Samen met K, die ook wel eens mee wilde en nu mooi mijn oude Trek kon gebruiken, reden we met de fietsen achterin de Clio, naar het Heerderstrand, waar ze een leuke mountainbikeroute van 15 kilometer hebben. Precies genoeg om je fiets even lekker uit te kunnen proberen.
Als een kalf dat voor de eerste keer de wei in wordt gelaten, stond ik te trappelen om de fiets uit te proberen. Helaas was ik een beetje vergeten dat K. vergeleken met mij een mountainbike-beginneling is. Ik fiets namelijk al een jaar of twee wekelijks mijn ritje. K. moest het allemaal dus nog een beetje uitproberen en bij uitproberen horen geen snelheden van 30 km per uur. Dus ging het op z’n elf-en-dertigst het Zwolse Bos door en ik kon daarbij mijn ongeduld niet meer verbergen. Of K. niet wat harder kon, hoorde ik mezelf zeggen. Zelfs ’s maandags ochtend op weg naar ons werk reed ze altijd sneller. Gelukkig liet K zich niet van de wijs brengen door mijn ongevoelige gedrag en volbracht ze gewoon de tocht.
Een week later, om precies te zijn vandaag, werd ik gestraft voor mijn ongeduld. Opnieuw reed ik de auto naar het Heerderstrand om mijn nieuwe ATB nu eens echt uit te testen. Het was lekker koud, maar ik was niet van suiker, dus daar liet ik me niet door weerhouden. Daarbij was er tussen Heerde en Hattem een nieuwe mountainbike-route uitgezet en die kon ik nu mooi eens proberen. De blauwe bordjes volgend, ging ik met een straf tempo de bospaden over. “Leuke route”, dacht ik nog, genietend van het Gelderse landschap. Totdat ik opeens blauwe bordjes tegenkwam met tegenstrijdige informatie. Bovenop een pijl rechtdoor en op de voorkant van het paaltje een pijl die naar links wees. “Maak uw keuze” leek het paaltje te zeggen. Dat deed ik dan ook maar, met als gevolg dat ik bij Hattem in een soort lus terecht leek te komen, waar ik niet meer uitkwam. De route leek je 30 keer de Leemcule om te willen leiden. Na nog enkele paaltjes met tegenstrijdige pijlen, besloot ik na 2 uur zelf de weg maar terug proberen te vinden. “De fiets was nu wel eens een keer genoeg getest geweest. Na een half uurtje kwam ik wonder boven wonder weer op de bekende witte paaltjes route terecht die me weer naar mijn auto terug bracht.
In de auto realiseerde ik me verkleumd dat dit al de tweede keer is dat ik in Hattem verdwaal. Twintig jaar geleden verloor ik, op weg naar het ouderlijk huis van mijn toenmalige love-interest, ook volledig mijn richtingsgevoel in de enige Vinex locatie die Hattem rijk was. Toen ik uiteindelijk op mijn plaats van bestemming aankwam, stonden haar ouders al in hun pyama’s, klaar om naar bed te gaan.
Hattem is gewoon de Bermuda driehoek van oostelijk Nederland, dat is een ding dat zeker is.