Korvee

De winter duurt te lang. Aan de vooravond van de koudste nacht van deze winter moet ik contstateren dat de koek op is in dit huishouden. De lamlendigheid heeft toegeslagen. Het lichaam en de geest heeft nieuwe energie nodig. Ik merk het aan mezelf en aan K. K. heeft zich voorgenomen om deze week niets te doen. Geen schoolwerk, geen fitness; gewoon een weekje voor haarzelf. Leuk idee natuurlijk, maar daar gaan we niet zomaar mee accoord. Schoolwerk en fitness, okay, maar er zijn ook nog honderdeneen huishoudelijke taken die er elke dag gedaan moeten worden. Klussen die niet kunnen blijven liggen. Dus wordt er stevig onderhandeld over het korvee. “Als jij het eten klaarmaakt, dan maak ik de lunch voor morgen, maar dan moet jij wel de broodtrommeltjes afwassen” Erg vermoeiend dus, deze dagelijkse discussies.
Doet me denken aan vroeger. Ik kom uit een goed gereformeerd nest. Gereformeerde gezinnen zijn groot en die van ons dus ook; vader, moeder en zeven kinderen. In ons gezin gold het Calvinistische werkethos. Calvijn vond blijkbaar dat ledigheid het oorkussen van de duivel was, dus werkten we er met z’n allen lustig op los. Voor 10 uur s’avonds werd er niet geluierd en wij kinderen hielpen mee in de huishouding. Aangezien wij elke dag anderhalf uur heen en anderhalf uur terug moesten reizen naar een Gereformeerde school en s’avonds na het eten nog aan ons huiswerk moesten, stonden we met z’n allen niet echt te trappelen om deze rotklusjes te klaren. Daarom was mijn vader slim geweest en had een mooi rooster gemaakt, waarin precies stond wie wat moest doen en wanneer. Maandag kon het dus zo zijn dat mijn zus B de afwas deed en ik moest afdrogen. Lijkt simpel, maar dat was het niet. De begrippen “afwassen” en “afdrogen” moesten eerst gedefinieerd worden en zodanig afgebakend dat elk van ons in ieder geval niet het idee had dat-ie het werk van de ander liep te doen. Zo bestond de taak “afdrogen” uit: “de tafel afruimen”, “het tafelkleed opvouwen”, “afdrogen” en “opruimen”, terwijl de afwasbeurt bestond uit “spoelen” (met een schuursponsje en koud water) en het afwassen zelf. Lijkt oneerlijk verdeeld, maar de spoelklus was zo’n kloteklus dat het evenwicht weer enigszins verdeeld was.
The finishing touch: het afnemen van het aanrecht was in al die jaren aan de onderhandelingen ontsnapt, zodat we toch nog een reden hadden om elkaar af en toe eens goed in de haren te vliegen. Daarbij werd fysiek geweld niet geschuwd en een wapen (pollepel) was toegestaan. Deze ruzies waren voor ons dus dagelijkse kost en bood een goed handvat om de dagelijkse frustratie van onaangekondigde schriftelijke overhoringen, onbeantwoorde verliefdheden eens goed op de ander te kunnen botvieren. Mijn oma en tante’s vermeden deze familie-folklore het liefst, als ze bij ons op bezoek waren, door de taak maar vlug zelf op zich te nemen. Voor ons altijd een groot feest, alsof we voor eventjes van onze ketenen werden bevrijd.
Ik kan me nu nog maar slecht voorstellen dat ik toendertijd zo’n pesthekel aan de afwas had. Met een lekker muziekje er bij op is het helemaal niet zo erg en best wel te doen. Maar als kinderen vonden we het een straf. Er is in ons familiefotoalbum nog wel een foto te vinden, waarop ik en B de afwas staan te doen. We lijken erg veel plezier te hebben, ik heb een cowboyhoed op en we lijken te zingen, alsof de afwas onze hobby was. Waarschijnlijk was dit destijds zo’n curieus moment geweest dat m’n vader naar boven is gerend om de camera te pakken: “Vlug, een foto, voordat ze elkaar weer in de haren vliegen!”