Apenpoot

Eigenlijk wilde ik een stukje schrijven over het taaie ongerief van de electronische apparaten in ons huis die het de laatste tijd ‘en masse’ lijken af te laten weten. Een ongeluk komt nooit alleen, wordt er wel eens gezegd en die uitdrukking lijkt de laatste dagen zijn bestaansrecht te willen bewijzen. Na het tv-knopje met kuren, waar ik al eerder over berichtte, lijken nu ook andere electronische apparaten de pijp aan Maarten te geven. Zo sluit de deur van de net nieuw aangeschafte koelkast opeens niet goed meer (deur stond vervolgens een hele nacht open, waardoor mijn lunch-salade opeens naar half gekookte andijvie smaakte), brak het linkeroor van de Sennheiser koptelefoon spontaan af en crasht onze computer elke 20 minuten. Pogingen van K om nieuwe drivers te installeren en speciale repair programma’s er op los te laten, lijken tot nu toe tevergeefs te zijn. Erg vervelend dus. Eigenlijk had ik na een opsomming van ons electronisch leed een verhandeling willen houden hoe dit soort dingen in golven op ons afkomt, zoals geluk en leed zich in dit leven beurtelings lijken af te wisselen.
Maar goed, toen ging het opeens een hele nacht sneeuwen. Het sneeuwde alsof de weergoden een hele kwakkelende winter in 1 etmaal goed wilden maken. Ik ga het dus maar even niet over ons gevecht met de electronische apparaten in dit huis hebben want als het maar 1 keer per jaar zo hard sneeuwt, zal ik erover schrijven ook.
Volgens de diverse nieuwsberichten is er in 25 jaar niet zoveel sneeuw gevallen. Nadat ik Bee’s stukje op haar weblog had gelezen wist ik opeens waar het aan lag. Dit was een zuiver geval van “the Monkey’s Paw”. De angst voor “the Monkey’s Paw” is diep geworteld in dit huishouden. Eigenlijk is het de invloed een algehele angst voor rampspoed, die K. (net als de rest van haar Amerikaanse landgenoten) met de paplepel is ingegoten. Kijk, om dit te begrijpen vooral de uitstekende docu “Bowling For Columbine” van Michael Moore. Als er bij ons iets te wensen valt, zoals zeer recentelijk: “Het lijkt me zo leuk als er weer eens een dik pak sneeuw valt, inplaats van zo’n halfslachtige poging, waarbij de sneeuw na een half uurtje weer is weggesmolten” , wordt er altijd even bijvermeld “…maar ik wil niet dat het wordt zoals bij The Monkey’s Paw”. "The Monkey's Paw" schijnt een wereldberoemd kort verhaal te zijn van de Amerikaanse schrijver WW Jacobs en gaat over een man die aan de deur een gemummificeerd apenpootje koopt dat hem in staat stelt een paar wensen te doen. De verkoper waarschuwt hem al dat hij dat maar beter kan laten, maar eigenwijs als hij is slaat hij dat advies in de wind en wenst zijn wensen. Daarmee roept hij ongewild diepe rampspoed over zich af. Nou ja, lees zelf maar.
Ik denk dat mensen zoals ik en misschien Bee, wat teveel hebben lopen wensen dat dit dikke pak sneeuw er zou komen, zonder de vloek van the Monkey’s Paw te bezweren. Daarom is nu half Nederland ondergesneeuwd. Door de vloek van de apepoot is de winter opeens begonnen en lijkt ook nog wel even door te willen gaan. Dat krijg je ervan als je in het wilde weg dingen loopt te wensen.
Maar goed, er valt wel veel te genieten. Na het werk zijn we nog even onze Vinex locatie doorgewandeld en onder een dikke deken van sneeuw zit-ie er eigenlijk best mooi uit.