Spinvis

En weer doet een nieuwe gadget zijn intrede in dit huishouden. De MP3 speler is het logische vervolg op de walkman, die ik nu niet meer gebruik, omdat ik recentelijk al mijn cassettebandjes naar de kringloopwinkel heb gebracht. Mijn hele houding ten opzichte van muziek verzamelen is de laatste tijd ook veranderd. Zette ik vroeger hele cd’s over op bandjes, tegenwoordig kies ik het beste nummer en kopieer ik dat naar mijn harde schijf. Zodra ik genoeg liedjes heb brand ik er een cd’tje van voor in de auto en nu kan ik ze ook gewoon over zetten naar mijn nieuwe MP3 speler. Als van t’zomer de nieuwe cd van Spinvis uitkomt gaan er vast en zeker een paar nummers in de favorietenlijst op de computer.
Het concert van Spinvis was een enerverende gebeurtenis gisteravond.De muziek won bij het optreden van deze artiest in de Schouwburg van Arnhem. G was zo vriendelijk geweest om kaartjes te regelen voor dit concert en zo kwam het dat ik op een dinsdagavond richting het oosten reed om mijn favoriete artiest te zien. Niet echt een doorsnee uitgaansavond, maar dat mocht de pret niet drukken. G en ik waren het erover eens; nog nooit had Nederlandstalige muziek ons zo kunnen bekoren als de muziek van Spinvis. De muziek heeft zoveel zeggingskracht en spreekt zo tot de verbeelding dat het moeiteloos opkon tegen de ongemakken van het theater en die zijn er legio. Zo ben ik, naast de hoge prijs van de kaartjes, niet zo dol op volle zalen, het gebrek aan beenruimte en medetheatergangers die op de meest gevoelige momenten de sfeer niet goed begrijpen en in lachen uitbarsten. Voor ons zat een modern stel, eind veertig, dat hun twee dochters had meegenomen. De interactie tussen ouders en kinderen zou normaliter interessant genoeg geweest zijn om me de hele voorstelling bezig te houden. Bij elke leuke zin (de beroemde tic-tacjes in de neus bijvoorbeeld) boog pa even voorover om oogcontact te zoeken met zijn dochters, die hem vervolgens gegeneerd negeerden. Moeder deed ook nog een schaamteloze poging om de hele familie voor schut te zetten, door haar mobiele telefoon even af te laten gaan, precies op het moment dat de zaal muisstil was, in afwachting van het eerste accoord.
Maar zoals ik al zei; de muziek won. Niets kon de avond voor mij verpesten. De kracht van de melodie, de associatieve teksten en de beklemmende melancholie sleurden me mee in een muzikaal avontuur, ondersteund met videobeelden op een projectiescherm. Daarbij was er een ijzersterk voorprogramma van de band Solo. Die cd moet later nog even gekocht of geleend worden.
Voor diegenen die de show nog gaan zien heb ik nog 1 woord: “cello solo”. Mocht je je daarbij niets kunnen voorstellen, dan raad ik je aan om even goed op te letten aan het eind van de eerste helft van de show. Dan kun je een jonge vrouw helemaal loos zien gaan op een cello, zo spectaculair en onverwachts dat het kippenvel me op de armen stond.
Alle lof en prijs voor deze theatershow. Gaat dat zien!