Kamerbreed tapijt

Twee korte nachten beginnen z’n tol te eisen. Dinsdag laat naar bed had nog z’n reden (Spinvis), maar waarom we gisteren de digitale 1 nog op de wekker zagen weet ik niet. Soms wil je gewoon niet dat de avond voorbij is en pak je liever nog een aflevering van Will and Grace dan de broodnodige nachtrust.
Zo kon het vandaag gebeuren dat de verveling genadeloos toe sloeg. De combinatie van concentratiegebrek en een eindeloze reeks van probleemfakturen maakte dat er aan de dag geen einde leek te komen. Totdat collega G zich hardop afvroeg of er nog iemand naar de vergadering ging. Deze “vergadering” was een bijeenkomst waarin de nieuwe plannen voor het bedrijf bekend gemaakt zouden worden en waar we allemaal voor uitgenodigd waren. Als lokkertje was niemand minder dan Barry Hughesuitgenodigd. Met zijn vrolijke verschijning zou hij misschien wel in staat zijn het personeel gunstig te stemmen en in polonaise het pand te laten verlaten. Helaas was niemand bij ons echt een fan. De helft had zich een goed excuus aangemeten (“voel me niet zo lekker”) en de andere helft hield zich een beetje op de vlakte. Ikzelf leed aan een “bad case” van “geen zin”. De dag duurde al zo lang en om nu mijn werkdag met een paar uur te verlengen door in een vergadering te zitten, dat zag ik even niet gebeuren. Helaas ben ik, mede door mijn gereformeerd vrijgemaakte verleden, opgezadeld met een groot plichtsbesef(lees: schuldgevoel). Dus toen een collega meldde dat R (onze baas) wel even de wenkbrauwen had gefronst toen hij hoorde dat niemand van onze afdeling zijn opwachting zou maken bij deze ex-trainer van Sparta, viel er een kamerbrede slagschaduw over mijn geweten. Helaas zit er naast de engel van het plichtsbesef ook een duiveltje van de huiskamerrebellie op mijn schouder. Deze light-versie van dezelfde opstandigheid waar ook James Dean ooit last van had, zit ergens diep verstopt in mijn genen, maar maakte de keuze om toch lekker om 5 uur naar huis te gaan verbazingwekkend makkelijk.
Mijn verweer was dan ook dat, als het echt belangrijk was dat er iemand van ons bij Barry aanwezig was, dat we dat dan maar als afdeling vantevoren hadden moeten afspreken, desnoods in een van onze tweewekelijkse vergaderingen.De opstelling zou zo vantevoren bekend zijn en iedereen zou weten waar hij of zij aan toe was. Bureaumaat P. was het daar helemaal niet mee eens en voordat ik het wist waren we verwikkeld in een verhitte discussie, waarbij het mij niet helemaal duidelijk was of P. nou serieus was, of dat-ie het zich als doel had gesteld om mij eens goed op te naaien.
Resultaat was dat ik niet meer wist of ik me nu opstandig, schuldig of verward en moe moest voelen. Ik koos voor het laatste en stelde opgelucht vast dat deze gemoedstoestand een perfect excuus was om lekker naar huis te gaan en op de bank te gaan liggen. Concentreren kon ik me zo toch niet. Zo lossen alle problemen zich gelukkig weer vanzelf op.
P.S. Een ander goed excuus was natuurlijk geweest dat je iemand die op z’n kop een kamerbreed tapijt wil, natuurlijk niet helemaal serieus kan nemen.