Ik ben Ary en ik doe Woody Woodpecker na

Gisteren mijn dagelijkse post op mijn weblog gemist. Een mix van slaapgebrek en sluimerende depressie leidde tot een accuut gebrek aan creativiteit. Waar die donkere wolk vandaag kwam, die voor mijn doorgaans zonnige humeur schoof, weet ik niet. Het kan van alles zijn geweest, de wisseling van seizoenen, de sleur op het werk, het uitblijven van leuke vakanties of het verstrijken der jaren. Dat laatste is nou niet echt iets waar ik me normaliter druk over maak. Ouder worden we toch, je kunt er weinig aan doen. Daarbij merk ik met mijn 38 jaar eigenlijk nog weinig van het ouder worden. Dat komt denk ik voornamelijk omdat er in mijn dagelijkse leven weinig is dat me met mijn leeftijd confronteert. Veel mensen van mijn leeftijd hebben een gezin met kinderen. Als je kinderen hebt, wordt je volgens mij constant herinnerd aan het feit dat je de jongste niet meer bent. Elke mijlpaal in het leven van je kinderen doet je waarschijnlijk terugdenken aan de tijd dat je zelf naar de basisschool ging, dat je zelf je zwemdiploma haalde en dat je zelf een grote mond had tegen je ouders.
Het leven van "dinks" als wij (double income no kids) kan zomaar doorkabbelen totdat je opeens je eerste storting van je AOW op je bankrekening bijgeschreven ziet. Alsof je de hele tijd een beetje hebt lopen dutten en vergeten bent het leven "to the max" te benutten. Toch zijn er van tijd tot tijd momenten dat je opeens een beetje wakker schrikt en beseft hoe oud je bent. Vriendin en ex-collega Bee was vandaag bijvoorbeeld 15 jaar getrouwd. 15 Jaar alweer! Ik weet nog als de dag van gisteren dat mijn ouders 12 en een half jaar getrouwd waren. Dat waren in mijn ogen op dat moment al hele oude mensen met een lang leven achter de rug. Het jubileum werd op gepaste wijze gevierd door met de hele familie bij de Chinees te gaan eten. Dat was toen nog een hele gebeurtenis, de Chinees had zijn glans nog niet verloren en ik kan me nog herinneren dat we een Indische rijsttafel bestelden en dat het de lekkerste maaltijd was die me ooit geserveerd was. Tsjonge, waar blijft de tijd. Oeps! Nog zo'n moment. Het moment dat je dingen gaat zeggen als: "waar blijft de tijd", of als je kinderen van bekenden over hun bolletje aait en zegt "Wat ben jij groot geworden zeg!". Opeens ben je veranderd in een saaie oom. Of als je opeens bemerkt dat je geen Snor meer kunt kopen, de frisdrank met een laag schuim erop, zodat het net lijkt alsof je bier drinkt. Of het moment waarop je beseft dat je de een na oudste bent op je kantoor, terwijl je ergens in je achterhoofd het gevoel hebt dat je een van de jongste bent. Of het moment waarop K. zegt dat ze een nichtje heeft van 38 die oma wordt (folklore uit de Midwest: zwanger raken op je zestiende). Of het moment dat nostalgiaprogramma's "I love the 90's" heten inplaats van "I love the 60's". Of het moment dat je ziet dat een grijze Han Peekel een Wordt Vervolgd reunie aankondigt in de Meerpaal in Dronten. Kinderen die toen Woody Woodpecker nadeden, wonen nu net als ik in een Vinex wijk in een middelgrote stad. Allemaal momenten die je even doen stilstaan bij je werkelijke leeftijd.
Het enige wat je er tegen kunt doen is er niet teveel over nadenken. Daarbij zijn er een paar probate middelen tegen dit soort gevoelens. Probeer jubilea, in navolging van Bee, zoveel mogelijk te vermijden en bedenk excuses waarom het eigenlijk helemaal geen jubileum is. Neem oudere vrienden (hallo LeBrat) zodat je je altijd jonger voelt en ontken zoveel mogelijk de aandrang om je voort te planten (droogoefenen is wel toegestaan). Zo blijf je altijd vijfentwintig.