Oude doos: de huisgenoten (deel 1)

Nog maar eens een keer teruggrijpen op het verleden. Zeker op een dag als vandaag, waarop alles een beetje voortkabbelt ben ik blij dat ik terug kan grijpen op een bewogen verleden. Een verleden dat ik heb gedeeld met de meest uiteenlopende persoonlijkheden. Voordat K. bij me introk heb ik 9 verschillende huisgenoten gehad, over een periode van ongeveer 15 jaar. Mijn eerste huisgenoot was LeBrat, de huisgenoot der huisgenoten. Beetje vreemde naam misschien voor een uit de klei getrokken Fries, maar zijn ouders waren excentriek en hielden van Franse namen (okay, okay, ik weet het, niemand gelooft dit, het is natuurlijk gewoon een anagram, maar dat maakt het verhaal meteen een stuk minder interessant.) Toen ik op mijn 17e naar Zwolle verhuisde om daar de Sociale Academie te gaan volgen, kreeg ik van de woningbouwvereniging SWZ een plekje toegewezen op een flatje in Dieze West. Op dat flatje woonden al twee Sociale Academie studenten die hun studie al bijna hadden afgerond; ene E. en LeBrat. E. was iemand die met twee verschillende meisjes verkering had, zonder dat die het van elkaar wisten en speelde dus in een hele andere "league" dan ik (die amper een meisje durfde aan te kijken) en LeBrat was een oudere neef van een schoolvriendje van vroeger waar ik wel eens gegeten had op een verjaardagsfeestje. Op dat bewuste feestje werd toendertijd warme custardvla geserveerd, wat ik zo lekker vond dat ik vroeg of mijn moeder dat ook eens wilde maken. Die warme vla kreeg vanaf toen de achternaam van LeBrat's neefje en op die manier dus ook van LeBrat zelf. Nu heb ik de gewoonte om zoveel mogelijk de echte namen te vermijden van de personen waarover ik schrijf op mijn weblog, maar stel dat LeBrat in het echte leven Dujardin heet, dan aten wij vroeger thuis regelmatig warme Dujardin. LeBrat associeerde ik dus vanaf het eerste moment dat ik over de drempel van "huize Bordelaise" heenstapte met de zoete smaak van warme custardvla. Een betere basis voor een solide vriendschap kun je je niet wensen. Nu waren we niet meteen vrienden. Eigenlijk vond ik LeBrat in het begin nogal bot en ongemanierd. Buiten het feit dat hij, volgens goed Fries gebruik, altijd suiker over zijn groenten heen gooide en hij dus niet dezelfde tafelmanieren had als waarmee ik opgevoed was, leek hij zich niet veel aan te trekken van zijn medemens. Nu was dat ook niet zo vreemd. Na het delirium van een jaar in dienst in Zuid Duitsland had hij ook nog eens twee jaar Sociale Academie achter de rug en was daardoor tamelijk assertief geworden. Als hem iets niet zinde (stel: ik zette de t.v. zonder vooraankondiging op een andere zender) dan brulde hij een luid "OOOOOOO JAAAAAAA!!!!!" door de kamer (als in: "O ja, dat moet er ook nog eens bijkomen) Met deze kreet joeg hij, naast mij, menig klasgenoot van mij de stuipen op het lijf. Verder deed LeBrat op dat moment vooral wat goed was in zijn eigen ogen en als 17 jarig, net uit het gereformeerde nest gevallen, jongetje was ik daardoor tamelijk geshockeerd. De Nieuwe Revu's (toen nog een notoir blootblad) lagen pontificaal over de seventies hoekbank heen verspreid en verder werd de t.v. niet zoals bij vader en moeder thuis, uitgezet als er borsten op t.v. waren. Huisgenoten die zich toevallig in andere kamers bevonden, werden juist gewaarschuwd, zodat ze als ze snel waren, het vrouwelijk naakt nog even konden meepikken.
Zo werd ik stukje bij beetje wat minder groen, vroeg na een tijdje niet meer om toestemming om het bestek te gebruiken en sprak LeBrat niet meer met "u" aan (wat eigenlijk ook maar een fabeltje is waar alleen LeBrat in gelooft). Naarmate we langer bij elkaar op de flat woonden groeiden we ook meer naar elkaar toe met als vriendschappelijk hoogtepunt de vakanties die we met elkaar gehouden hebben. Eerst met de Talbot Solara naar Portugal en later liftend naar Italie. De beste momenten waren de avonden dat we een fles wijn opentrokken en ons een gat in de nacht converseerden. Ik ben sindsdien zelden een betere en slimmere gesprekspartner tegengekomen dan LeBrat. Dus LeBrat, als je dit leest; schenk nog maar eens een Berenburgje in en proost op nog eens twintig jaar vriendschap.