Flippo's

Als een min of meer bewust kinderloos koppel hebben we het niet altijd even makkelijk in de omgeving waar we in geplaatst zijn.
Het is af en toe alsof iedereen een bepaalde hobby heeft die je niet deelt. Alsof iedereen flippo's verzamelt en jij niet.
Zo wonen we in een wijk waar het krioelt van de flippo verzamelende mensen. Hun flippo's lopen los in de buurt, komen af en toe je tuin binnen lopen en stellen met hun gekrijs je geduld af en toe danig op de proef. Nu hebben we geen uitgesproken hekel aan kinderen, al had K. vanavond de suggestie om ze allemaal maar in een afgerasterd gedeelte van de wijk te huisvesten. Bij wijze van "Zoo" laten we maar zeggen. Maar suggesties als deze worden alleen gedaan als bijvoorbeeld de buurman aan onze voordeur staat om te vragen of we willen stoppen met boren om half 8 s'avonds omdat hun dochtertje anders niet kan slapen. Dat hun dochtertje ons dan de hele dag al heeft lastig gevallen met haar gekrijs van een aantal decibellen dat het geluid van de boor makkelijk overtreft, wordt dan gemakshalve even buiten beschouwing gelaten. Maar goed, normaliter vinden we kinderen echt niet alleen maar vervelend. Meestal geven we de kinderen in de buurt een vriendelijk knikje als we langslopen en zwaaien zelfs af en toe naar ze, als ze ons iets te lang aanstaren. Kinderen van familie en collega's zijn af en toe uitgesproken leuk, zeker als ze je herkennen en een soort enthousiasme tentoonspreiden als je daar toevallig eens een keer thuis bent.
Op mijn werk heb je op dit moment eigenlijk al helemaal niets te zoeken als je kinderen niet leuk vind. Wij hebben zo ongeveer de meest vruchtbare afdeling van ons bedrijf. Als je naar iemand wijst wordt ze bij wijze van spreke al zwanger. Gelukkig heeft mijn moeder me vroeger geleerd om niet naar andere mensen te wijzen en als je het dan toch doet, doe het dan met een condoom (okay, dit is niet helemaal waar, mijn moeder heb ik het woord "condoom" nog nooit horen zeggen en van wijzen moet je je sowieso verre houden). Maar iedereen op onze afdeling is zo ongeveer zwanger, heeft net een kind of heeft ooit kinderen gehad. Daarom gaan gesprekken op onze afdeling de laatste tijd erg vaak over babies. Vraagstukken als: welke kinderwagen kan het best gekocht worden (er wordt over merken gesproken alsof het over de nieuwste BMW gaat), in welke kerk is het het makkelijkst je kind te laten dopen als een van de partners niet echt kerkelijk is en van wie kan ik kinderkleding over nemen, komen geregeld aan de orde. Maar daar blijft het niet bij. Als er ergens een kind is geboren moet er ook even worden kraam geschud. Als meelevend collega valt daar moeilijk aan te ontkomen. Bij die kraamvisites komen verschillende dingen aan de orde. Er wordt gepraat over de zwangerschap, over hoe lang het duurde om het kind ter wereld te brengen en of het kind nu al een beetje doorslaapt. Meelevende opmerkingen over slaapgebrek (wat eigenlijk eigen schuld is, zeg nou zelf) en complimentjes over hoe het kind er uit ziet ("wat heeft-ie al een mooie bos haar he!") horen bij de formaliteiten. Het beoordelen van het uiterlijk van babies is eigenlijk een zinloze bezigheid. Alle babies lijken namelijk op elkaar. Bij al de kraambezoeken die ik in mijn leven gedaan heb, ben ik maar 1 uitgesproken lelijke baby gezien en die was van mijn huisgenoot H.J. Het was alsof iemand zijn hand in een klomp klei had gestoken en die vervolgens een halve slag had gedraaid. Later is dat trouwens weer helemaal goedgekomen en waarschijnlijk is-ie nu de "hunk" van de brugklas. Maar goed, even terug naar de kraambezoeken waar je als het even tegenzit een mini foto-albumpje in je handen geduwd krijgt met foto's van een met bloederig slijm bedekte baby vlak na de geboorte. Moeilijk hoor, om die opkomende misselijkheid te negeren en al bladerend in het boekje interesse te veinzen. Als je dan nog niet genoeg gehad hebt, worden er ook nog even opmerkingen gemaakt over de moeilijkheidsgraad van de bevalling en hoeveel keer er ingeknipt moest worden (al moet ik eerlijk toegeven dat ik dat alleen nog maar bij familie heb meegemaakt). Om de avond daarna nog even feestelijk af te sluiten wordt de baby aan de gast aangeboden voor een korte sessie "baby vasthouden", waarbij er meestal opmerkingen worden gemaakt als: "nou, dat staat je goed hoor, zo'n baby".
Mocht je denken dat je dan van de babies verlost bent, dan kom je van een koude kermis thuis, want de babies worden nog maanden daarna regelmatig meegenomen naar de afdeling om ze even te showen. In een kring kunnen we dan even de flippo bewonderen en verzuchten dat-ie wel erg gegroeid is vergeleken bij de vorige keer.
Tot in de verre puberteit moet ik waarschijnlijk het nageslacht van mijn familie en collega's bewonderen en zeggen dat het sinds de vorige keer eigenlijk best wel meevalt met de acne.
Maar goed, wetend dat mijn collega's meelezen: natuurlijk overdrijf ik hier, jullie kinderen zijn allemaal erg lief, mooi, interessant en zitten in een fantaaaaaastische kinderwagen, haha...hahaha..haha (hysterisch gelach)