Altaar

Nu de lampjes hangen is onze "eethoek" compleet. Het woord "eethoek" zet ik maar even tussen aanhalingstekens, want er wordt daar nog niet gegeten. Eigenlijk gebeurt er helemaal niets in die eethoek. Onze vroegere eethoek diende vooral als zogenaamde "crapcatcher". Alles wat even geen vaste plaats had werd op de tafel gegooid en reclamefolders en andere post werd steevast op een van de lelijke Leen Bakker stoelen gelegd, tot het punt dat de stapel te hoog werd en al de folders op de grond vielen. Dan werd de stapel gesorteerd en kon het overtollige papier naar de schuur. Deze manier, laten we hem de "lazy yup" methode noemen, voldeed altijd prima, maar nu we deze nieuwe eethoek hebben aangeschaft is-ie helemaal uit den boze. Niets mag ons nieuwe meubilair aanraken, geen kranten, geen tijdschriften en al helemaal geen vingers. Onze nieuwe tafel en stoelen staan op dit moment alleen maar een beetje mooi te wezen. Gisterenavond probeerden we ons nieuwe meubilair voor de eerste keer uit. Een beetje onwennig nog, want om op de stoelen te gaan zitten, moet je zo'n stoel naar achteren schuiven en om dat te doen moet je je vingers gebruiken. Vingers op besmettelijk witte stof, genoeg reden voor een paniekaanval.
Ons spastische gedrag ten aanzien van nieuwe spullen valt een beetje terug te voeren op onze nederige afkomst.
K. komt uit "the Midwest" en daar zijn de blankgelakte eettafels populair. Het type dat je gewoon even met een doekje afveegt als er een glas wijn overheen gaat. Mijn ouders kochten sowieso niet vaak iets nieuws. Ze lieten een bankje liever voor de zesde keer bekleden, dan het te vervangen door iets spiksplinternieuws. Deze houding had ik mij tot nu toe ook aangemeten. Het liefst nam ik wat over van anderen (voor weinig) of schafte iets tweedehands aan. Nieuwe banken waren niet echt nodig. Mijn moeder maakt wel een grand foulard die de bank er weer als nieuw liet uitzien. Maar aangezien we nu wat ouder zijn en met ons dubbele inkomen en "no kids" af en toe best wat nieuws aan kunnen schaffen, is onze houding een beetje aan het veranderen. We zijn een beetje volwassen aan het worden en onze studentikoze houding aan het kwijtraken. Onze nieuwe tafel en stoelen zijn daar het levende bewijs van. Deze staan daar nu als een altaar voor onze nieuw verworven yuppenstatus. Beetje triest eigenlijk als je het zo bekijkt. Volgende week maar even een tafelkleedje kopen.