Klus-hel

Afgelopen week kwam het onderwerp "klussen" weer eens aan de orde op mijn werk. Collega H, had een andere collega ingehuurd voor het bestraten van haar tuintje. Aangezien klussen nou niet bepaald mijn hobby is, was ik een en al oor. Iemand die voor een appel en een ei bij je thuis komt klussen, dat leek mij ook wel wat.
"Moet je niet doen" zei Bureaumaatje. "Kijk eens wat je hebt gedaan met je tuin, dat is toch allemaal goed gelukt en je was er ook nog eens hardstikke trots op. Gewoon lekker zelf doen". Bureaumaatje had makkelijk praten, hij is ondernemend en gaat geen enkele klus uit de weg. Zelfs als hij niet precies weet hoe hij het aan moet pakken, begint hij gewoon met werken en kijkt gaandeweg wel welke problemen hij tegenkomt. Daarbij woont zijn handige vader ook nog eens lekker dichtbij.
Met de echo van Bureaumaatjes woorden in mijn achterhoofd, begon ik vandaag met frisse tegenzin met een klus waar ik al tijden lang tegenop zie: de verlichting.
We wonen nu al een jaar in ons nieuwe huis en nog steeds hangen de peertjes aan het plafond. De enige actie die we tot nu toe aangaande de verlichting hadden genomen was het kopen van nieuwe lampen. Dat was dan ook meteen het leukste gedeelte. Helaas viel het ophangen nu niet meer uit te stellen.
Het eerste wat ik vandaag dus maar deed was mijn vader opbellen. Die had vast wel een paar bruikbare tips. Mijn vader, die me in mijn jeugd tevergeefs de kunst van het klussen had proberen bij te brengen, legde me nog eens geduldig uit wat ik moest doen. Uit het plafond blijken drie draden te komen die je in een kroonsteentje moet wurmen, daarna pak je een stukje snoer en bla,bla,bla.... Na twee zinnen dommelde ik al bijna weer weg, net als vroeger. Toch nog maar even goed opletten, anders zit ik straks met de gebakken peren, dacht ik. Nadat ik mijn vader vriendelijk had bedankt voor zijn onderricht, ging ik maar even naar mijn vrienden van de Gamma. Kroonsteentjes kopen. Weer thuis gekomen begon de marteling. K. ging maar even boven zitten wat een goed idee was. K's goedbedoelde adviezen vallen bij mij nooit echt in goede aarde als ik gestressd ben. Daarbij gedraagd K. zich altijd een beetje paniekerig als we iets nieuws hebben gekocht. Zo vond ze dat ik eigenlijk niet op onze nieuwe tafel mocht staan, daarbij mocht ik de nieuwe hanglampjes niet op de grond leggen (want dan zouden er krassen op komen) en tegelijkertijd moesten we ook even op Tricky, onze kat, letten, want die kon haar nagels wel eens in onze nieuwe stoelen zetten. Dat is alsof je iets moet doen wat je eigenlijk niet kan en de moeilijkheidsgraad ervan wordt nog eventjes verdubbeld. Alsof je moet voetballen terwijl je een banaan eet of zo. Na vijf minuten begonnen we elkaar, met onze paniekaanvallen over het klusgebeuren en de nieuwe spullen die wel eens beschadigd konden raken, aardig op de zenuwen te werken. K. verdween dus maar even van het toneel zodat ik, drieletterwoorden uitkramend, weer lekker aan de gang kon met het ophangen van de lampen boven de eettafel. Aan het eind van de middag had ik de klus toch succesvol geklaard en had daarbij het record langklussen met twee uur verbeterd. Nog nooit had iemand er zo lang over gedaan om een lamp op te hangen. Daarbij had ik ook nog eens kans gezien om mezelf in mijn duim te snijden en de hele huiskamer te bedekken met kalk en gereedschap. Toch kreeg Bureaumaatje gelijk, ik had inderdaad een voldaan gevoel op het eind. Het is eigenlijk net als een bevalling; als je het resultaat ziet ben je (volgens mijn vrouwelijke collega's tenminste) de pijn alweer vergeten. Totdat je weer zwanger bent en de weeen zich weer aandienen. De volgende bevalling dient zich al weer aan. De voortuin moet namelijk nodig gedaan worden.