Oude doos (deel 2)

Door het stukje van Bee op haar log moest ik onwillekeurig weer denken aan mijn eigen verleden als krantenjongen.
Mario, de pizzabakker, moest "onderaan bekiiiieeenen" (pizzabodem vaak karton), maar een baantje als pizzabakker zat er voor mij helaas niet in, toen ik als jonge adolescent aan wat cashflow moest komen. Een loopbaan in de horeca betekent namelijk ook werken op zondag en daar kreeg ik als gereformeerde jongen geen toestemming voor. De krant rondbrengen bleek daarom het enige alternatief. Samen met mijn zus B. nam ik het initiatief en zocht contact met streekblad: "de Vonk". Die sprong blijkbaar meteen over, want binnen de kortste keren lagen de pakken met kranten bij ons op de stoep. 600 kranten maar liefst, die door mijn moeder liefdevol in onze krantentassen werden gepropt. De Vonk was zo aardig geweest om ons daarbij ook nog eens de moeilijkste route in de maag te splitsen. Een buurtjongen, J., tevens kerkgenoot, had ook een krantenwijk, maar had een wijk met alleen maar flats. Hij kon dus lekker onderaan de flat blijven staan en kon daar in no time zijn kranten kwijt. Dat was in een uurtje gepiept. Wij, daarentegen, moesten om 6 uur s'avonds beginnen, om pas om half 11 s'avonds klaar te zijn. Onze wijk was namelijk de Rivierdijk. Die begon ergens aan het eind van het dorp, in het winkelcentrum. Dat was ook meteen het beste gedeelte, want daar zaten twee snackbars, waar je vaak een ijsje kreeg. Het hele eind daarna was kut met peren: een lange, kronkelige dijk, met om de honderd meter een stoep die naar beneden liep, waaraan ook nog eens talrijke huizen stonden. Een nederiger baantje als dit bestond dus niet. Stel je een regenachtige novemberavond voor om acht uur s'avonds. Ik en mijn zus in ons regenpak met een dikke stapel natte kranten over de linkerarm, die langzaam zwart wordt van de drukinkt, zoekend naar de volgende brievenbus. Daarbij ook nog eens op je hoede voor honden, want die zaten bij voorkeur onder aan de dijk, aan het eind van een stoep, zodat je zo geluidloos mogelijk de kranten door de gleuf moest werpen, om aan het eind, als een speer, met de hond op je hielen weer de dijk op te rennen. Met deze marteling verdienden mijn zus en ik precies 72 gulden per maand, wat we dan weer tussen ons tweeen moesten verdelen. Om onze werklast enigszins te verlichten werden we min of meer gedwongen om als koppelbazen op te treden. Jonger broertje en zusje werden dus geronseld om ons de eerste paar uur te helpen, omgekocht met het vooruitzicht dat zij de krant bij de snackbar mochten bezorgen, zodat zij het eventuele ijsje in ontvangst konden nemen. Zo hadden mijn broertje en zusje nog een beroerder baantje dan wij (of is het "als ons" Bureaumaatje?). Geplaagd door schuldgevoel kocht ik ze daarom een Playmobiel huifkar met paarden. Ik kan de verrassing op hun gezichten nu nog voor me halen en als ik het nu, met mijn broertje en zusje, nog wel eens heb over die krantenwijk, kunnen ze zich die huifkar nog altijd herinneren. Het feit dat ze jarenlang werden uitgebuit door mijn zus B. en ik, komt daarbij nooit ter sprake.
Maar weer eens een bewijs dat het positieve vaak wordt onthouden en het negatieve verdrongen.