Betonrand

Soms heb je zo’n dag dat je waarheid ziet in elke cliche. Vandaag was zo’n dag.
In een van de Seinfeld afleveringen (beste sitcom ever by the way) heeft Jerry Seinfeld het over het fenomeen dat mannen er van houden om naar andere klussende mannen te kijken. Lekker er een beetje bijstaan en kijken wat er gebeurt. Zonodig nog wat commentaar leveren ook. Vandaag was ik dus in de voortuin bezig met een poging om betonbandjes te plaatsen om iets wat later de grintbak van mijn voortuin moet worden. Met mijn net aangeschafte moker probeerde ik de banden op maat te slaan. Iets wat overigens totaal mislukte. Bij mijn eerste poging sloeg ik de betonband al in 3 stukken. De tweede betonband ruineerde ik op dezelfde manier, wat me een interessante puzzel van stukken beton opleverde. Hoe kon ik deze banden op een logische manier aan de rand van mijn tuin plaatsen, op een manier dat je niet meteen zag dat er hier een amateur bezig was geweest. De eerste persoon die hierbij geinteresseerd kwam toekijken was de flippo van de buren. Geen man weliswaar, maar wel iemand die bijzondere interesse had in hetgeen waar ik mee bezig was. Ze zat zwaar in de “wie, wat, waarom?” fase en ik probeerde haar geduldig uit te leggen wat ik aan het doen was. Een kind kon ik misschien nog laten geloven dat ik verstand van zaken had. De tweede persoon die even kwam kijken was de overbuurvrouw. Weer geen man overigens, maar wel weer iemand die even wilde zien wat ik aan het doen was. Deze persoon was wat moeilijker te overtuigen van mijn stratemakers “skills”. Door middel van mijn eigen fouten aan te wijzen en daarbij uit te leggen hoe ik dat wel even op zou lossen, probeerde ik haar een rad voor de ogen te draaien. Het bleef een beetje onduidelijk of ik daarin geslaagd was. Ze bood flippo en mij later namelijk een ijsje aan. Of dat een aanmoedigingsijsje was of zo’n ijsje dat ik vroeger ook kreeg, nadat mijn amandelen geknipt waren (een ijsje uit medelijden), weet ik niet. Ik ging dus maar zonder veel overtuiging, verder met het oplossen van mijn betonpuzzel. De derde persoon die er even bij kwam staan was de buurman. Dit was helaas iemand die ik met de beste wil van de wereld niet zou kunnen overtuigen van het feit dat het allemaal wel goed zou komen met mijn betonrandje. Hij had namelijk nu al de mooiste voortuin van de hele buurt. Zijn betonbandjes lagen er perfect bij en hij had allerlei moeilijke snufjes in zijn voortuin verwerkt, zoals een paadje en een plantenbak van hardhout, waarin twee trotse bomen in geplant waren. Ik nam dus meteen maar de rol van underdog aan, verontschuldigde me bijna voor het feit dat ik hier sowieso aan begonnen was en prees zijn kluskwaliteiten. Dat wierp meteen vruchten af. Na wat vriendelijkheden over en weer bood hij mij zijn slijptol aan. Daar zou ik de bandjes mooi mee op maat kunnen slijpen. Na mijn gebruikelijke: “Maar ik heb nog nooit…” en “Ik weet niet hoe..” uitingen van koudwatervrees, bood hij zelfs nog aan om het even voor te doen en ik mocht de slijptol gebruiken zo lang ik maar wou.
Zo zag ik meteen weer veel waarheid in een ander oud cliche: “een goede buur is beter als een verre vriend” (hoewel ik meteen moet toegeven dat de tips van verre vriend G. erg bruikbaar zijn geweest).