Kort 2

K’s moeder komt ons over drie weken bezoeken. Daarom zijn we al geruime tijd bezig om dit huis enigszins toonbaar te maken. Na een jaar hier gewoond te hebben hangen er in sommige kamers nog steeds peertjes aan het plafond en zijn de plinten ook nog niet geplaatst. Dit heeft te maken met een, hier al eerder genoemde afkeer van kluswerkzaamheden van mijn kant. Elke keer als er geklust moet worden, moet ik over een hoge drempel van tegenzin heenstappen. Na gisteren toch maar even een kast in elkaar gedraaid te hebben, realiseerde ik me opeens dat ik het nooit leuk heb gevonden om dingen in elkaar te zetten. Zo probeerde mijn vader me vroeger om te scholen tot de fietsenmaker van de familie, door een fiets uit elkaar te halen met de opdracht voor mij om hem maar weer helemaal in elkaar te zetten. Huilend begaf ik me, met mijn twee linkerhanden naar de gedemonteerde fiets om later onverichterzake terug te keren: “Ik weet niet hoe het moet!”, zei ik terwijl de tranen over mijn wangen biggelden. Verder had ik ook altijd vriendjes die me op mijn verjaardag bouwpakketten gaven. Waarom weet ik niet, maar dit was vroeger een erg populair kadootje om aan jongens van mijn leeftijd te geven. Zo’n Revell bouwpakketje koste sowieso drie keer niks en stond daarbij garant voor avonden knutselplezier. Ik geloof dat ik 1 keer geprobeerd heb zo’n vliegtuig in elkaar te lijmen, maar toen er uiteindelijk meer plaksel op mijn kleren zat dan op het vliegtuig heb ik het ding maar in de prullenbak geknikkerd. Behouden vlucht! (not!)