Ontmoeting van de week

Je maakt wat mee in je voortuin. Toen ik daar vorige week op mijn knieën de palissades in de grond zat te timmeren ging er ergens anders opeeens een voordeur open. Wie kwam daar tot mijn verbazing uit lopen? Het was, eh……dinges. Zijn naam was me helemaal ontschoten. In het verplichte praatje dat volgde vermeed ik vakkundig zijn naam. Het feit alleen al dat hij een praatje begon verbaasde me ten zeerste. Dinges kende ik namelijk niet als iemand met veel praatjes.
Dinges was iemand waarmee ik vroeger bij de Railtender had gewerkt. Hij was het stille type, had een wat slome tred en zijn zwart lederen motorjack leek niet helemaal te passen bij zijn rustige uitstraling. Dinges kon de hele dag in het magazijn snoepbakken inpakken en niets zeggen. Op vragen als: “hoe was je weekend?” antwoordde hij: “goed”, of: “wel aardig”. Hij was niet scheutig met materiaal waar je eventueel op voort kon borduren. Als ik er aan terugdenk kan ik me ook eigenlijk weinig details van Dinges herinneren. Geen idee wat voor school hij had gedaan, waar hij oorspronkelijk vandaan kwam of wat zijn toekomstdromen waren. Hij stond daar maar een beetje in het magazijn. Hij lachte altijd wel vriendelijk naar je, zonderde zich ook niet echt af, zat gewoon met je koffie te drinken, maar vermeed eigenlijk elk verbaal contact. Iedereen vond hem eigenlijk wel aardig. Ik ook, maar dat was eigenlijk alleen gebaseerd op het feit dat hij altijd vriendelijk lachte en nooit voor moeilijkheden zorgde. Wie weet was Dinges het type dat hondjes schopt, vrouwen stalkt of kogelbrieven schrijft. Het zou me niets verbazen, als je zo weinig zegt heb je vast wat te verbergen.
Maar wat was z’n naam nou?! Ik kan het altijd moeilijk verdragen als ik me iets niet kan herinneren. Ah! Ik weet het alweer. Elmer! Als je dit stukje ooit nog eens leest Elmer, door je naam te “googelen” of zo: ik hoop voor je dat je een toffe gozer ben en geen hondjesschopper.