Scheidegger

Afgelopen week is onze computer opgehaald om gerepareerd te worden. Het overigens nog niet zo oude apparaat begon steeds vreemdere kuren te vertonen. Als gevolg van steeds grotere interne conflicten raakte het beestje af en toe zo in de war dat hij steeds vaker een totaal zwart scherm tevoorschijn toverde. Erg irritant als je net bezig bent een stukje voor je weblog af te ronden en je bent vergeten de tekst tussentijds op te slaan.
Om niet totaal verstoken te zijn van het internet en om af en toe toch nog een stukje te kunnen plaatsen hebben we mijn eerste computer maar weer van de zolder gehaald. Dit prehistorische apparaat mag dan wel erg langzaam zijn, hij is zeker betrouwbaar. Daarbij verbaasden K. en ik ons allebei over het comfortabele toetsenbord dat veel beter typt als ons nieuwe draadloze exemplaar. K. en ik zijn allebei sneltypers en een comfortabel toetsenbord is voor ons een must. In het verleden hebben we nog wel eens een on-line typetest gedaan, waar we allebei als zeer snelle typers uit de bus kwamen. K. typt zelfs nog ietsje sneller dan ik. Dit hebben we te danken aan typlessen die we vroeger gehad hebben. Ik kan me deze typlessen nog erg goed herinneren. Eens per week moest ik mijn Scheidegger typmachine mee naar school sjouwen. Alsof mijn zware leren schooltas nog niet genoeg was. Na de reguliere lessen hadden we dan een uur typles, wat trouwens niet verplicht was, maar mijn ouders hadden me toch opgegeven omdat een goede typvaardigheid altijd goed te pas komt in deze maatschappij. Op dat moment kon ik dat nog niet zo op waarde schatten, maar nu ben ik ze er dankbaar voor. Deze typlessen werden trouwens gegeven door een hoogblonde vrouw van middelbare leeftijd die met een groot oplichtend toetsenbord ons de edele kunst van het typen probeerde bij te brengen. In de maat typten we dan de oplichtende toetsen na. Na de les mocht ik vaak met haar meerijden. Makkelijk voor mij, want dan hoefde ik niet met de bus. Toch voelde ik me als verlegen puber niet echt op mijn gemak bij haar. Ze was een beetje het aanhalige type en gaf me altijd net iets teveel aandacht. Als ik naast haar in de auto zat legde ze altijd haar arm over de leuning van mijn stoel en kletste de oren van mijn hoofd. Ik vroeg me altijd af wat deze vrouw van me moest, wat had dit te betekenen? Toch kan ik nu, dank zij haar, goed en snel typen. Naast snel typen typ ik trouwens ook erg hard en luiddruchtig. Iets waar mijn collega’s me vaak even vriendelijk op wijzen. “Kan je niet even wat zachter typen?”, krijg ik dan te horen. Maar ik kan er helaas niets aan doen. Ik heb typen geleerd op een prehistorische Scheidegger typmachine, waar je hard op moest slaan om een letter op het papier te krijgen. Ik lijd aan het zelfde syndroom als mijn moeder. Die is namelijk in haar jeugd organist geweest in de kerk, waar ze met haar voeten hard moest pompen om de lucht in het harmonium te krijgen. Nu speelt ze thuis vaak piano, maar in het vuur van het spel zit ze nog steeds op denkbeeldige pedalen lucht in het apparaat te pompen.