System overload

Al een paar weken lang probeer ik dit weblog draaiende te houden op onze prehistorisch Highscreen computer en ik moet zeggen; dat valt niet mee. De computer is traag, heeft geen USB poorten, zodat ik geen liedjes meer kan branden en geen foto’s meer kan importeren via onze digitale camera. Daardoor is het liedje van de week tijdelijk even het liedje van de maand geworden.
Gelukkig hoorde ik vandaag dat de computer gerepareerd is en dat ze hem volgende week dinsdag weer af komen leveren. “Net op tijd!”, schoot er door mijn hoofd. 29 Mei is namelijk een soort magische datum geworden in ons huishouden. Dan komt K’s moeder ons namelijk bezoeken. Ze blijft twee weken. Alles in ons leven is nu op die datum gericht. De voortuin moet af voor de 29e, de trapleuning moet nog worden bevestigd voor de 29e en de lampjes moet voor de 29e nog worden opgehangen. Help! Het ironische hierbij is dat het K’s moeder waarschijnlijk geen snars kan schelen of de voortuin gedaan is. Voor K’s moeder telt alleen dat ze K weer eens ziet. Dat is namelijk al weer een paar jaar niet gebeurd. Komt omdat er een oceaan tussen zit. Voor haar part kapt ze zich eerst een pad door twee jaar onkruid om bij de voordeur te komen, als ze K. maar weer eens kan ontmoeten. Dat hele programma wat we voor haar hebben bedacht (een bezoekje aan Parijs, Amsterdam, de Zaanse Schans en als klap op de vuurpijl: het Ecodrome!) zal ze best leuk vinden, maar als ze twee weken in onze achtertuin zou moeten doorbrengen zou het ook goed zijn.
Toch kunnen we het niet laten om de 29e als kapstok te laten fungeren voor al onze achterstallige werkzaamheden. Daardoor werd de Pinkstervakantie een soort werkweekend en zitten we voor de komende twee weken helemaal volgepland.
De computer is wat dat betreft een mooie metafoor voor het menselijk brein. Mijn hersens lijken op het ogenblik een beetje op mijn oude Highscreen. Ik wil er van alles op doen, maar het heeft te weinig werkgeheugen. “Does not compute” lijkt het te zeggen. Teveel informatie, teveel programma’s door elkaar gebruikt. System overload. S’nachts draait mijn brein vervolgens overuren en droom ik de meest vreemde scenario’s.
Misschien moeten we gewoon maar op de bank gaan zitten wachten totdat de deurbel gaat.