Genante momenten deel 3: mijn eerste wip

Het valt me toch een beetje tegen dat je nu verder leest. Okay, ik lieg. Het valt me helemaal niet tegen dat je verder leest. Ik had hetzelfde gedaan. Ik ben ook meer geinteresseerd in de falende kant van de mens inplaats van zijn glorieuze momenten. Vertel me een verhaal over Hannibal die over de Alpen trekt en ik ben matig geinteresseerd. Maar vertel me daarbij dat hij de hele reis per ongeluk zijn gulp open had staan en dan ben ik weer helemaal bij de les. De mens laat zijn ware zelf meer zien in de momenten dat-ie afgaat en dat-ie mislukt dan in de schaarse momenten van glorie.
Als ik aan mijn eigen victorie momenten denk, schieten me maar enkele obligate momenten in gedachten: K. voor het eerst in Nederland, het moment dat ik met The Lazy Fancy Fool band optrad voor een volle zaal met publiek, misschien het moment dat ik NEVI 1 afsloot zonder hertentamens. Verder kom ik in eerste instantie niet. Maar als ik aan de momenten denk dat ik van diepe schaamte wel door de grond kon zakken, dan kan ik putten uit een arsenaal van enkele honderden verhalen.
Een van de eerste momenten van diepe schaamte die ik me kan herinneren vond plaats toen ik met mijn ouders op visite was bij kennissen van mijn ouders. Deze mensen hadden een grote vishandel en hun kinderen zaten bij mijn vader op school. Voor degenen die dat nog niet weten: mijn vader was onderwijzer. Hij is inmiddels gepensioneerd, maar twintig jaar geleden was hij nog hoofd van een grote gereformeerde streekschool en werd uit hoofde daarvan vaak uitgenodigd bij de mensen thuis.
Nu kan ik mij niet meer herinneren of ik deze bezoekjes doorgaans leuk vond of vervelend. Het bezoek aan de visboer was in eerste instantie een groot succes. Achter in de tuin stond namelijk een wip. Dit speeltoestel week op een belangrijk punt af van andere wippen. Naast de normale op en neer beweging kon hij namelijk ook ronddraaien. Deze combinatie van op, neer en ronddraaien als een zweefmolen was een geheel nieuwe ervaring voor me. Samen met een meisje van mijn leeftijd (was het de dochter?) wipte ik vervolgens alsof het een lieve lust was. Om de vreugde nog wat te verhogen hieven we daarbij een lied aan. Al zingend en wippend brachten we uren in de achtertuin door. Dit euforisch moment had nog uren kunnen duren, ware het niet dat ik na een tijdje opeens doorkreeg dat we vanaf het achterbalkon gade werden geslagen door mijn ouders en de visboer en z’n vrouw. Met een vertederende blik in hun ogen stonden ze daar hun kinderen te bekijken.
Op een rare manier voelde ik me betrapt en de lol van het wippen was meteen verdwenen. Beschaamd en verward droop ik af. Wat ik de rest van de avond heb gedaan weet ik niet, maar vanaf toen keek ik wel goed uit waar en met wie ik wipte.