Activiteit 4: Parijs

Als Amerikanen een waardeoordeel over een bepaalde situatie willen geven, maar toch niemand tegen de schenen willen schoppen, vinden ze een bepaalde situatie vaak “interesting”.
Hetzelfde waardeoordeel is van toepassing op ons tripje naar Parijs. Vanaf zondag tot en met dinsdag hebben we doorgebracht in deze “Lichtstad” en je kunt er van alles over zeggen, maar het waren zeker erg interessante dagen waarin alle kleuren van het palet met gemoedstoestanden elkaar in snel tempo afwisselden. Als ik er een typering voor mag geven, was het eigenlijk een constante botsing van de fysieke tekortkomingen van mijn schoonmoeder en de psychische tekortkomingen van K en mij.
De fysieke tekortkoming van mijn schoonmoeder is dat ze nogal slecht ter been is. Haar reuma en haar verder niet fantastische uithoudingsvermogen zorgde ervoor dat we stapvoets Parijs doormoesten en dat in een stad waar eigenlijk iedereen rent en als ze niet rennen liggen ze ergens voor pampus tegen een kerk aan om geld te bedelen. Stel je dus een plaatje voor van K. en mij schuifelend door de catacomben van de metro van Parijs, steeds achterom kijkend of we K’s moeder nog wel bij ons hebben. Tegelijkertijd worden we links en rechts ingehaald door jachtige Parijzenaars die snel naar hun werk of weer snel naar huis willen. Sightseeing bus of taxi waren trouwens “out of the question”, wegens: “te duur”, dus waren we wel veroordeeld tot de metro van Parijs waarin ze om een of andere reden erg spaarzaam zijn geweest met roltrappen, zodat mijn schoonmoeder haar pijnlijke knieen voortdurend op de proef werden gesteld door trappen die op en af moesten worden gelopen.
Tel daarbij op: de psychische tekortkomingen van K. en mij. K en ik gedijen niet goed in situaties waarin sociaal contact verplicht is, tenminste niet als dat langer als een dag duurt. Om die reden check ik meestal maar 1 dag in bij familieweekenden en houd ik er ook niet van om bij ouders of broer en zussen te blijven slapen. Dan zit je elkaar toch alleen maar in de weg en die tijd kan veel beter benut worden door na een dag visite gewoon weer lekker naar je persoonlijke leefsfeer terug te keren. K. is hier trouwens nog 10 keer zo erg in. Voor haar zijn sociale gebeurtenissen een “chore”, een vervelend klusje. Met haar moeder ligt dat wel iets anders, want daar heeft ze een speciale band mee. Maar toch zijn ook daar bij haar de grenzen al gauw bereikt. Daarbij heb ik nog eens de rare tic, dat ik benauwde ruimtes als liften, metro’s, gangenstelsels onder de grond, graag vermijd. Ik neem liever de trap dan de benauwde lift, maar dat betekent dan weer meer trappen voor mijn schoonmoeder.
Genoeg dus om van deze hele gebeurtenis een complexe puzzel te maken, waarbij ongewenste uitbarstingen van emoties zo veel mogelijk vermeden moesten worden, want we willen toch zeker een goede indruk achter laten bij K’s moeder. Ik in ieder geval wel. Ik wil dat ze straks in Amerika in gejubel uitbarst over haar nieuw verworven schoonzoon.
De deksel op die pot met emoties dus. Probeer in deze situatie nog maar eens te genieten, wat uiteindelijk natuurlijk het hele uitgangspunt was van de hele onderneming. Gelukkig hebben de Fransen daar iets moois op gevonden: du Vin! Vroeg op de middag lieten we ons dus dagelijks afpersen op de Parijse terrasjes en betaalden gewillig 6 euro voor een glaasje rose (of misschien twee). Geen geld eigenlijk als je er zo over nadenkt. Na de plaatselijke horecakas op deze manier gespekt te hebben, zagen de Eiffeltoren en de Arc de Triomphe er opeens weer een heel stuk beter uit en leek de complexe puzzel voor even opgelost.