Ken je die mop van....

Mop op het internet:
Wat is het voordeel van een Japanse echtgenote? Dat je schoonmoeder in Tokio woont.
Goeie he? Niet echt. Die van mij woont in Amerika en ik bevind me dus in een zelfde “comfortabele” positie. Alleen na het zien van de dikke tranen die over K en haar moeders wangen biggelden, toen ze afgelopen zaterdag afscheid van elkaar namen wenste ik dat ze gewoon in Nederland woonde, zodat K. gezellig bij haar op de koffie kan als ze dat wil.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat een andere deelpersoonlijkheid van me op dat moment behoorlijk teleurgesteld was. Deze ongeduldige deel-Ary had al dagen lang naar dit moment uitgekeken. Het moment van het terug naar de basics, terug naar het normale leven waarin gewoon naakt van de douche naar de slaapkamer gelopen kan worden, waarin ik gewoon nukkig mag reageren of overdreven mag boeren als ik daar zin in heb en waarin ik niet steeds mijn beste beentje hoef voor te zetten. Deze vrijheidsbeperking lag niet aan K’s moeder, die had ik ook gevoeld als ik mijn huis twee weken met mijn eigen familie of met een van mijn beste vrienden had moeten delen. Maar hoe leuk, makkelijk en aardig K’s moeder ook was geweest, de opluchting en vreugde van de teruggewonnen vrijheid was moeilijk te onderdrukken. Op het moment dat K’s moeder richting “Departures, gate 3” liep stond mijn slechtere helft dus op het punt om de polonaise in te zetten, maar de euforie werd teniet gedaan door de trillende onderlip van mijn nieuw verworven schoonmoeder. Niet in staat om iets te zeggen gaf ze me een laatste “hug”. Terwijl bij haar de sluizen open gingen, mompelde ik iets van “it was really nice to get to know you”. Plichtmatige zinnen die kant nog wal raakten en inplaats van intense vreugde voelde ik me opeens schuldig. Schuldig omdat ik de reden was dat ze zo ver van haar enige dochter af woont, schuldig over het feit dat ik opluchting en vreugde voelde bij haar vertrek en schuldig omdat ze hier opeens zo moest huilen.
Gelukkig leek iedereen zich een dag later weer herpakt te hebben. De aanval van heimwee bij K. was wel weer een beetje wegge-ebt en schoonmoeder was weer veilig aangekomen in de USA. Er was zelfs sprake van een positieve kijk op de situatie. Leuk dat K’s moeder mij nu eindelijk eens een keer ontmoet had, leuk dat ze nu precies wist hoe ons huis er uit ziet. De familiebanden leken opnieuw aangehaald te zijn en het leek erop alsof K en haar moeder elkaar nog meer waardeerden als tevoren.
Als ikzelf terug kijk op de eerste kennismaking met mijn schoonmoeder zie ik haar in gedachten zitten op de achterbank van de auto, op de terugreis van ons bezoek naar Duitsland. Met z’n allen zingen we mee met de country-gospels cd die ze een dag tevoren voor een prikkie heeft gekocht. Op dat moment zijn wel allemaal opeens onzelf, zonder enige terughoudendheid. Alles is even in harmonie.