Een eigen mening

Een tijdje geleden dook Charles Groenhuijsen opeens overal op in de media. Niet zo gek ook, want hij had een boek te promoten: “Amerikanen zijn niet gek”. Iets waarover je van mening kan verschillen. Volgens mij zijn de meeste inderdaad niet gek, ik woon er zelfs met eentje samen. Ze hebben alleen de pech dat ze een gevaarlijk opperhoofd hebben, dat volgens mij niet helemaal spoort.
Maar goed, Charles had al tienduizend exemplaren van zijn boek verkocht Dat stond in ieder geval op de voorkant van de Volkskrant. Gefeliciteerd zou ik zo zeggen. Zelfs een van mijn collega’s had er een gekocht.
Na het lezen van een aantal interviews met de beste man moet ik eerlijk zeggen dat ik niet helemaal onder de indruk van hem ben. Naast het feit dat ik niet gecharmeerd ben van zijn naar rechts hellende denkbeelden vond ik het ook nogal raar om te lezen dat-ie niet “on speaking terms” is met de rest van de Amerika correspondenten. Eerder las ik al geruchten over een andere Amerika correspondent, Max Westerman, die zich als een ware tiran zou gedragen ten opzichte van zijn personeel. Daar is zelfs een zogenaamde “sleutelroman” over geschreven door een van zijn ex-collega’s. Waarschijnlijk heb je een enorm ego nodig om Amerika correspondent te worden. Je krijgt bijna het idee dat het een groepje over het paard getilde diva’s zijn. Zouden Rusland correspondenten zich ook zo gedragen, vraag ik me dan af.
Charles wordt binnenkort vervangen door Wouter Kurpershoek. Nu ken ik Wouter nog van vroeger. Hij zat bij mij in de klas. Iets waar ik misschien wel mee kan opscheppen op feestjes. Helaas kom ik op niet zoveel verjaardagsfeestjes (omdat ze vervelend zijn), maar volgens mij wordt die Wouter een van de eerste Amerika correspondenten zonder ego met buitenproportionele afmetingen. Wouter was vroeger namelijk al een aardige gozer en daarbij had hij een mening. Iets waar ik bijzonder veel bewondering voor had. Ik had er namelijk geen en met maatschappijleer, waar Wouter zijn licht liet schijnen over de voor en nadelen van kruisraketten en ongehuwd samenwonen, probeerde ik samen te smelten met het meubilair, zodat ik niet op zou vallen en zodat ik in ieder geval mijn mening niet hoefde te geven.
Een eigen mening werd in de Gereformeerd Vrijgemaakte gezindte naar mijn gevoel ook niet echt gestimuleerd. Zo discussieerden we met maatschappijleer bijvoorbeeld wel over heikele kwesties zoals “alternatieve samenlevingsvormen”, om aan het eind van het liedje uit te komen bij het bekende dogma dat het huwelijk toch wel erg de voorkeur heeft. Wel kennis vergaren en ook wel discussiëren, om daarna met zachte hand in de juiste richting te worden geleid. Volgens Gereformeerde maatstaven dan.
Iemand die ondanks dit soort invloeden toch al zo vroeg al een eigen mening kon formuleren, zonder mensen na te praten, verdient het volgens mij dan ook dubbel en dwars om die begerenswaardige functie van Amerika correspondent te vervullen.
Voor iemand die pas na z’n dertigste een eigen mening begint te ontwikkelen is dat helaas een brug te ver, maar daarvoor zijn functies uitgevonden als: “assistent inkoper”. Ook erg leuk.