Papieren zak

Ik ben nogal een hypochonder. Vanaf mijn puberjaren beeldde ik me regelmatig ernstige ziektes in. Zo was ik er lange tijd van overtuigd dat ik kanker had en wist ik geruime tijd zeker dat mijn hart niet sloeg zoals het moest slaan. Ik maakte me er af en toe zo druk om dat ik van de hyperventilatie in een papieren zakje moest blazen. Ik wist echt zeker dat ik de 30 niet zou halen. Nu ik inmiddels de 30 ruim gepasseerd ben moet ik tot mijn schaamte vaststellen dat het allemaal aanstellerij was. Alles wat me enigszins dwarszat gaf ik vorm door het op een of andere denkbeeldige ziekte te projecteren.
In een Engelse tv-serie zag ik iemand op een gegeven moment een hypochonder uitkafferen. Aanstellers waren het volgens hem; baby’s, bedplassers. Mensen die voor elk wissewasje naar de dokter gaan, overtuigd dat ze een serieuze ziekte onder de leden hebben, om uiteindelijk langer te leven dan alle anderen.
Eergisteren was ik bij Clint. Clint organiseert een reunie voor Sociale Academie mensen. Iedereen die in 1984 en 1985 op deze school zaten zijn van harte uitgenodigd om in Oktober oude tijden te laten herleven. Ik moet zeggen dat gedurende mijn bezoekje aan Clint die oude tijden al aardig aan het herleven waren. Allerlei oude herinneringen werden weer even naar boven gehaald. Zittend aan de keukentafel namen we ook nog even door wat er de afgelopen 15 jaar was gebeurd in ons leven. Ik had Clint namelijk al een aardig tijdje niet meer gesproken. “Ik ben nogal ziek geweest” zei hij. Toen ik vroeg wat er precies aan de hand was, ontdekte ik het lidteken op zijn kaalgeschoren schedel en had meteen al een akelig voorgevoel wat het was. “Ze hebben een tumor uit mijn hoofd gehaald. Ongeveer zo groot” en hij gaf met zijn handen de grootte aan van een grapefruit. Met kippenvel op mijn armen hoorde ik aan wat er het afgelopen jaar met hem was gebeurd. Hoe hij op een gegeven moment zicht en smaak verloor en er uiteindelijk niet meer omheen kon dat er echt wat met hem aan de hand was.
Toen ik dus vorig jaar op mijn werk achter de computer facturen zat door te nemen, lag Clint in het aangrenzende gebouw 8 uur op de operatietafel.
Clint heeft dus een goede reden om een reunie te organiseren en de tijden te laten herleven toen het leven nog ongecompliceerd leek. Het enige waar je je toen druk om kon maken was overgaan op je vorming en de bio-energetica lessen van Martin B.
In oktober zal ik er zeker zijn om die onbezorgdheid te vieren, wel met schaamte in mijn achterhoofd over de papieren zakjes. Clints ervaringen hebben me weer even geleerd om dingen in perspectief te plaatsen.