Kleine piemels

Tsja, een beetje onkies onderwerp misschien. “Gaat mij dit lezers kosten?” vraag ik mij op dit moment even af. Maar daarbij: “Moet ik het meest genante televisiemoment van afgelopen week onbesproken laten?”
Verveeld flippend langs de 90 kanalen die digitale televisie ons biedt, blijven we onwillekeurig even steken bij een documentaire op BBC 3. Naast documentaires over het opvoeden van lastige pubers geeft dit kanaal jonge veelbelovende documentairemakers een kans. In het programma overzicht op de BBC website staat het programma als volgt omschreven:

“In My Penis and I, Lawrence asks whether size matters. In particular, does his size matter? This extremely personal film shows his battle to come to terms with the small size of his penis.”

Dit levert naast een persoonlijk relaas ook uitermate genante televisie op. Niet in staat om over te switchen naar een ander kanaal worden we vervolgens heen en weer geslingerd tussen gevoelens van medelijden, van ondraaglijke plaatsvervangende schaamte en van ongecontroleerde lachsalvo’s.
Ik vraag me tijdens het kijken af of ik bewondering voor deze getormenteerde persoon moet hebben. Per slot van rekening kan je je in het leven opstellen als slachtoffer, maar je kan ook het heft in eigen handen nemen en het probleem bespreekbaar maken. Op zich doet hij dat goed in deze documentaire. Wat kan hij er ook aan doen, zijn kleine geslachtsorganen zijn een speling der natuur die hij niet uit heeft kunnen zoeken in een catalogus.
Aan het eind van de documentaire neemt hij alleen iets teveel hooi op zijn vork. Om een statement te maken gaat hij naar de wereldberoemde groupie die gipsafdrukken verzamelt van beroemde piemels in staat van opwinding. Eigenlijk vind Lawrence dat zijn piemel evenveel recht heeft om tot deze verzameling te behoren als de kleine kinderarmen van Jimi Hendryx en Steven Tyler. Dus brengt hij zijn smurfengeslacht in staat van opwinding en steekt hem resoluut in de pot natte klei die mevrouw de groupie hem aanreikt. Dat moment doet nu nog zeer aan mijn ogen en staat sinds vorige week in mijn top tien van meest verschrikkelijke t.v. momenten ooit. Resultaat ervan kunt u hierboven aanschouwen, waarvoor mijn welgemeende excuses.