Senks to Lance

Aandoenlijk hoe Mart Smeet al helemaal geen moeite meer doet om de Engelse “th” klank goed uit te spreken. “Senks to Lance Armstrong…” hebben we 7 jaar achter elkaar van zijn rijkunsten kunnen genieten. Senks to Lance Armstrong hebben we ook 7 saaie tourjaren achter de rug waarop iedereen die geen Amerikaan was hoopte dat hij een keer een zwakke dag had of als het dan toch moet maar een keer goed van zijn fiets zou donderen. Allemaal kinnesinne natuurlijk. Jaloezie omdat het geen Nederlander is en okay, misschien zijn die geruchten over doping wel waar, maar waarschijnlijk maakt het halve peloton zich daar schuldig aan. Per slot van rekening kan je zo’n tour niet meer op een boterham met pindakaas rijden, zoals het wielerjournaille het altijd zo goed weet te formuleren.
Volgend jaar moet het dus allemaal weer spannend worden. Ik heb daarbij wel een beetje gemengde gevoelens. Tot nu toe werden de echte tourhelden zoals Bernard Hinault, die ook jaren achter elkaar de tour regeerden, er op de duur gewoon een keer vanaf gereden. Of ze vielen halverwege uit. Maar Lance stopt er gewoon mee. Niemand heeft hem uiteindelijk een keer weten te onttronen. Erg goed van Lance, maar niet zo leuk voor de rest. Ik zou hem dus volgend jaar gewoon weer aan de start willen zien zodat hij er eens een keer goed verslagen kan worden door Basso of Vinokourov.
Wielrennen is trouwens een van de weinige sporten die me kan bekoren en die ik leuk vind om dagelijks te volgen. Bij voorkeur via Radio Tour de France. Als ik de jingles van dit radioprogramma hoor krijg ik nostalgische gevoelens. Ik zie mezelf nog zitten aan de rand van een of andere plas, vakantievierend en ondertussen de tour volgend, met de radio aan mijn oor. Of dat jaar dat Joop Zoetemelk de tour won. Ik was toen 14 en door mijn ouders op een zeilkamp gestuurd. Daar kocht ik dagelijks mijn krantje om over de Nederlandse overwinningen te lezen. In dat jaar wonnen ze bijna de helft van de touretappes. Niet te geloven. Ik ben geen nationalist, maar op dat soort momenten krijg ik toch een beetje een oranjegevoel.
Nu vestigen we onze hoop maar op Pieter Weening. De enige Nederlandse etappewinnaar van dit jaar. Misschien dat hij in de voetsporen van Joop kan treden.