De groeten!

Okay, het is een vrij land. Iedereen mag zeggen wat-ie wil. Dat juich ik ook helemaal toe. Zeg wat je wilt, ook al zijn je stopwoorden tenenkrommend. Trek je daar in ieder geval niets van aan. Maar ik vind dat ik dan de vrijheid heb om even aan te geven dat deze uitdrukking, deze one-liner echt niet meer kan en dan bedoel ik niet de uitdrukking van de foto hiernaast.
Vanochtend toen ik de voordeur van mijn werk open wilde trekken, was iemand me net voor. Een collega, van een andere afdeling, trad naar buiten om even een sigaretje te gaan roken. “Goedemorgen” mompelde ik, waarop hij reageerde met een combinatie van woorden die altijd een kleine kortsluiting in mijn brein veroorzaakt. “Heren van het goede leven!” groette hij terug, net iets luider dan ik op dat vroege uur kon verdragen.
“Ik snap dat niet, dat ; Heren van het goede leven” zei ik tegen collega J. die met me de lift naar boven instapte. “Wat betekent dat eigenlijk?”. “Vindt hij dat wij zo’n goed leven hebben? Dat we niets doen of zo? Dat we de hele dag met onze benen op ons bureau liggen? Ziet ons leven er zo goed uit? Volgens mij stond mijn gezicht echt niet in de “goed leven stand”. Meer in de “same shit, different day modus”. Of heeft hij het misschien zelf zo zwaar dat het gras voor hem aan de andere kant altijd groener lijkt? Ambieert hij mijn baantje soms?” J. bromde wat terug en gaf non-verbaal even aan dat de discussie hem eigenlijk niet interesseerde. “Waar maak je je druk om”, leek hij subtiel aan te willen geven.
Ik zweeg dus maar. Eigenlijk had ik ook nog even willen beginnen over de groet: “Rustig aan he!”. Dit wordt vaak bij het afscheid nemen gezegd. Ook zoiets nietszeggends. Als ik rustig aan zou doen, zou ik mezelf en anderen in een lastig parket kunnen brengen. Post zou zich opstapelen in mijn rode bakje, mensen zouden hun spullen niet krijgen, facturen zouden niet betaald worden en uiteindelijk zou ik waarschijnlijk bij R. in zijn kantoortje worden geroepen waar hij me per direct en zonder genade zou ontslaan. Dus wat wens je me toe met je “Rustig aan hè!”.
Je kunt beter afscheid nemen met een gemeend: “Werk je de tering hè!”. Dat lijkt me een veel beter idee.