Motivatie

“Ik kan natuurlijk wel zeggen dat ik mijn werk altijd even leuk vind, maar dan gelooft toch niemand me en terecht natuurlijk. Als ik, zoals de afgelopen tijd, dagen achter elkaar probleemfacturen aan het oplossen ben dan kijk ik vaker op de klok dan normaal. De tijd wil dan maar niet vlotten en hoe verder in de week we zijn, hoe moeilijker het wordt om honderd procent van de dag geconcentreerd te zijn op mijn werk. Er begint zich ook een bepaald patroon af te tekenen. Tot een uur of 12 gaat het eigenlijk prima, maar een uur nadat ik van mijn pauze terug gekomen ben, slaat de man met de hamer toe, om tegen een uur of drie een saai en monotoon dieptepunt te bereiken. Vanaf dat punt gaat het weer langzaam crescendo om vervolgens om vijf uur weer redelijk monter naar huis te gaan.
Niet verwonderlijk dat ik tijdens de saaie uren naarstig op zoek ben naar wat afleiding. Elk moment dat maar een beetje afwijkt van de dagelijkse routine wordt dan volledig uitgebuit om mezelf een beetje te entertainen. Zo had collega G. vandaag zijn hond meegenomen. Het aaien van de hond en het mezelf afvragen waarom je hand na het aaien van een hond naar hond ruikt en na het aaien van een poes niet naar poes, zorgde voor vijftien minuten afleiding. Geen gekke score. De discussie die ik daarvoor had met collega E. en collega J. over onze opvoeding zorgde voor nog eens vijftien minuten vermaak. E. moest vroeger eten wat de pot schafte, maar haar vader hoefde dat niet. J. hoefde daarentegen dan niet zijn bord leeg te eten, maar moest wel van alles een beetje proeven. Zijn zus had daarop een oplossing verzonnen en gooide de spruitjes gewoon achter de koelkast. Bij ons thuis moest je achter je stoel staan eten als je te laat was en tevens gold er de regel: “lust niet bestaat niet”. Uitgekotst eten werd zonodig teruggeschept waar het vandaan kwam. Het tegen elkaar opbieden van dit soort gruwelijkheden gaf me weer vijf bonusminuten waarin ik niet naar facturen hoefde te kijken.
Niet slecht. Tegen een uur of halfvier sprokkelde ik nog wat minuutjes door J. aan zijn bureau wat te demotiveren met mijn demotivatie en door een kalender bij de administratie te bekijken die ik nog nooit gezien had en waarop collega H. de enige was die daar minutieus haar vakantiedagen op had ingevuld. Op weg terug naar mijn bureau voelde ik mijn motivatiepeil al weer wat stijgen en kreeg ik bijna het idee dat ik die stapel facturen vandaag nog wel even af zou krijgen.