Puch

Als je net als ik in de sixtees geboren bent staat het merk “Puch” voor rare bromfietsjes met hoge sturen waar langharig tuig de winkelpromenades van saaie ingeslapen dorpjes mee onveilig maakte. Brommers kiek’n was er toen niet bij, het ging er vooral om dat je brommer bekeken werd.
Vandaag de dag levert Puch vooral goedkope fietsen. Na een zoektocht op het worldwide web, waarbij ik mede geadviseerd werd door Nakker, besloot ik er een aan te schaffen. Ik had al de conclusie getrokken dat fietsen in een normale fietswinkel zo ongeveer beginnen bij 400 euro en voor een beetje tweedehands betaal je ook al gauw 250 euro. Veel te veel dus. Dan kan je dus net zo goed een nieuwe kopen. Online kopen heeft toch blijkbaar de toekomst.
Het nadeel van online kopen is dat je te maken krijgt met koeriersdiensten. Deze branche moet wel zo ongeveer de meest klantonvriendelijke zijn die je in de dienstensector kan vinden. In het verleden ben ik al meerdere malen flink geïrriteerd geraakt door het feit dat je met deze beroepsgroep geen afspraken kan maken. Koeriersdiensten gaan er gewoon van uit dat er altijd iemand thuis is. Huishoudens waarbij de man en de vrouw allebei een baan hebben, daar hebben ze nog nooit van gehoord.
Deze keer liep het dus weer helemaal mis. De koeriersdienst zou zelf een afspraak maken, maar naarmate de tijd vorderde had er nog niemand gebeld, terwijl de fiets allang gearriveerd was bij de fietsenwinkel. Wel ontdekte ik een aantal “hangups” op mijn antwoordapparaat. Het bewijs dat er iemand had gebeld maar niet de moeite had genomen om een bericht achter te laten. Na zelf dus maar gebeld te hebben kwam ik erachter dat het bedrijf me al voor de komende dag had ingepland, waarmee ze zichzelf normaal gesproken hadden opgezadeld met een nutteloos ritje. Ik stelde dus maar voor om de volgende ochtend een uurtje later te vertrekken, zodat de fiets tussen 8 en 9 afgeleverd kon worden. Om 7 uur s’ochtends ging ik dus nog even langs de pinmachine, want er moest cash afgerekend worden. In de tussentijd had het koeriersbedrijf weer opgebeld en lieten gewoontegetrouw weer geen bericht achter. K. stond onder de douche en kon dus niet opnemen. Terug thuis besloot ik dus maar weer bellen. Ik had de levering gemist! Wel, gloeiende,gloeiende….! De chauffeur kon mijn adres niet vinden en was dus maar verder gereden. Het feit dat-ie een uur te vroeg was scheen ingepland te zijn. “Voor achten hebben we afgesproken”, beweerde de planner. Ik besloot hem nog niet uit te kafferen, want dat zou de kans dat-ie dezelfde dag nog werd afgeleverd, aanzienlijk verkleinen. Op het eind van de dag zou het misschien nog lukken om de fiets op zijn plaats van bestemming te krijgen. Zeker als ik even het telefoonnummer van mijn werk zou achterlaten. Net voor vieren werd ik dus weer opgebeld. Als ik snel was zou ik net voor de koeriersdienst thuis kunnen zijn, want die stond op dit moment in Meppel. Ik dus rennen naar de auto. Eenmaal op weg naar huis viel mijn oog op een brandend lampje op mijn dashboard. Brandt dat lampje normaal nou wel of niet, vroeg ik mij af. Niet dus, concludeerde ik toen ik de wijzer van de motortemperatuur op maximaal zag staan. Wat nu? Stoppen kan niet, want dan mis ik de koerier. Doorrijden dus maar. De flarden mist van het kokende koelwater kwamen al van onder de motorkap vandaan. Verontruste medeweggebruikers probeerden me met gebaren duidelijk te maken dat er iets aan de hand was. Ik probeerde terug te gebaren dat ik dat al wist en hoopte daarbij dat ze een beetje lip konden lezen. Als een stomende hogedrukpan reed ik ons wijkje binnen, parkeerde de auto, klapte de motorkap open en rende naar de deur. Daar was ik net op tijd om de deur open te doen, waarop de chauffeur een klaagzang aanhief over hoe moeilijk mijn adres wel niet te vinden was. Toen de chauffeur, met het geld en de getekende afleverbon in zijn kringspier, weer vertrokken was, kon ik eindelijk mijn fiets uitpakken. Nooit gedacht dat ik ooit nog eens een Puch zou bezitten.