Vissen

Sommige mensen houden van vissen. K. ook. In Amerika deed ze dit dan ook regelmatig met vrienden of familie. Het spietsen van de wurm en het verwijderen van het haakje uit de oogbal van de vis liet ze daarbij graag aan anderen over. Het staren naar de dobber en het genieten van de rust deed ze wel zelf. Ik houd niet van vissen. Het lange wachten totdat er eens een vis genegen is om in de wurm (lees: haak) te bijten vind ik nogal zinloos. Echt nutteloos wordt het als de vis vervolgens weer terug wordt gegooid. Opeten is er namelijk niet bij, als je een zoetwatervis vangt. Allemaal moeite voor niks dus. Nee, dan elektronisch vissen. Oftewel: prijzen winnen via internet. Sinds een paar jaar is dit een van mijn grote hobby’s. Op landerige zondagmiddagen vul ik met behulp van mijn Roboform software mijn prijsvraagjes in en daarna is het wachten totdat ik beet heb.
Vroeger was het een stuk moeilijker om prijzen te winnen. Antwoorden dienden toen opgestuurd te worden met een briefkaart. Daarbij moest er vaak een slagzin worden bedacht. Voordat je dat allemaal voor elkaar had en de briefkaart ingevuld op de brievenbus had gedaan was de prijsvraag al afgelopen. Die keren dat je wel op tijd was, bleken meestal vruchteloos te zijn. Op die enkele keer na dan. Ik herinner me lichtblauw kinderfietsje dat we wonnen bij de Donald Duck en een tweezitsbank bij de Ikea. Daar moest mijn moeder toen wel rare fratsen voor uithalen. Met een appel en een ei door het filiaal lopen en opletten of ze iemand met een rolgordijntje zag, waar een appel of een ei opstond. Wat ze allemaal niet verzinnen om drukbezette huisvrouwen naar Ikea te lokken.
Het elektronisch invullen van een prijsvragenformulier is dan een stuk efficiënter. In no time doe je mee met wel honderd verschillende prijsvragen tegelijkertijd. De gelukskansen worden daardoor een stuk groter en voordat je het weet heb je een luxe breedbeeld televisie gewonnen. Dit is dan ook wel meteen de grootste vis die ik heb binnengehaald, maar de stapel DVD’s, boeken en CD’s die ik in een pakketje op mijn deurmat vond is aanzienlijk. Verder won ik vorig jaar zelfs een miljoen. Helaas waren dat geen euro’s maar Indonesische roepia’s die bij elkaar een waarde hadden van 80 euro. Maar wie het kleine niet eert is het grote niet weerd zullen we maar zeggen.
De laatste tijd is het wat minder met het prijzen winnen. Afgelopen maanden won ik “maar” vier prijzen, waaronder een cd met Duitse liedjes en dat is karig voor de zomermaanden wanneer iedereen op vakantie is. Ik wijt het zelf aan een item in Netwerk, of Nova van een aantal maanden geleden, waarin een paar andere elektronische vissers werden gevolgd. Zij pakten het nog professioneler aan en deden mee onder valse namen. Tegen dit soort figuren is natuurlijk geen kruid gewassen.