Groeten uit Monkey Island

Hoe leg je mensen uit dat je twee weken vakantie hebt, maar dat je niet weggaat? Want dat moet je blijkbaar doen als je hebt besloten dat je thuisblijft. Er rust een zeker taboe op. Mensen kunnen niet geloven dat je er naar uit kijkt om eens twee weken in je eigen huis te vertoeven en in je eigen tuin te zitten. Het merendeel van ons, mensen van de werkende klasse, kunnen na een jaar werken hun eigen habitat niet meer onder ogen zien. Zo zat zijn ze ervan. De enige manier om de harde schijf een beetje op te schonen is door op een wit strand in de zon te gaan liggen en even niet aan thuis/werk te denken.
Dus leggen we het maar uit aan degenen die er naar vragen. Daarbij rechtvaardigen we ons besluit door er op te wijzen dat we al twee keer dit jaar een weekend naar het buitenland zijn geweest (Moezeldal en Parijs), dat we bijna al onze vakanties van de afgelopen jaren hebben opgeofferd aan anderen (schoonmoeder en een vriendin van K. die vorig jaar nog een week is langs geweest) en dat we ons in de zomervakantie van afgelopen jaar in het zweet hebben gewerkt omdat we toen verhuisd zijn. “Maar wil je dan echt niet weg?”, “Ik wil altijd weg als ik vakantie heb, anders rust ik niet uit”, proberen mensen dan nog. Nee, we willen echt niet weg. Wij houden van ons huis, we houden van onze tuin en we houden er vooral van om nu eens een keertje helemaal niets te hoeven. Weg van die mensen die altijd vinden dat je wat moet, dat je nuttig moet zijn en dat je iets spannends moet meemaken. Als K. en ik op dit moment een plaatje in ons hoofd maken van de ultieme vakantie, dan is dat op dit moment thuis, met een boek, een tijdschrift, een film of een nieuw aangeschafte spelcomputer. Vrijdagavond, toen onze vakantie officieel begon, pakten we hem uit. De nieuw aangeschafte Playstation 2. Dit zilverkleurige doosje zal de komende 2 weken onze vriend zijn. Sonic the Hedgehog en Monkey Island 4 zijn de titels die op het programma staan. Lang leve de vakantie!