Pot

Een tijdje geleden had ik het hier over de zogenaamde “stop and chat”. Een begrip geintroduceerd door Larry David van Curb your Enthousiasme en gebruikt door mensen die zich in bepaalde sociale situaties afvragen of ze bij het plotseling ontmoeten van een bekende moeten stoppen om een praatje te maken of na een joviale groet gewoon door kunnen lopen.
Misschien een beetje neurotisch om je daar zorgen over te maken. De doorsnee burger heeft waarschijnlijk geen moeite met dit soort momenten en stopt, chat of loopt door op de automatische piloot, zonder er een issue van te maken. Tegelijkertijd is de neuroot best sympathiek. Hij doet in ieder geval zijn best en zijn medemens laat hem niet koud.
Aan het andere eind van het spectrum heb je de psychopaat, die bij een ontmoeting niets doet. Hij staart je hoogstens aan en loopt je zonder te zeggen voorbij.
Vandaag had ik een ontmoeting met zo’n asociale niet-groeter. Op weg naar de w.c. zag ik haar al aan komen lopen; de vrouw die ergens aan het eind van onze gang een kantoor heeft. Op het eerste gezicht leek ze vriendelijk en sympathiek en deed ze, qua kledingstijl, een beetje denken aan een lief oud omaatje. Deze persoon groet ik graag, dacht ik nog. Als ik haar beter kende zou ik misschien zelfs overwegen om een “stop and chat” te maken. Maar wat schetst mijn verbazing? Na mijn joviale en gemeende groet krijg ik geen enkele reactie van haar. Geen groet, geen vriendelijk knikje, zelfs geen opgetrokken mondhoeken. Wat bezielt dit mens? Heeft ze een gehoorbeschadiging, is ze het vrouwelijk equivalent van Rainman en zodoende niet in staat tot enig sociaal verkeer? Ik kwam er niet uit en kon me geen goede reden bedenken waarom je een joviale groeter niet terug groet.
Bureaumaatje was het ook al opgevallen. Ook hij was een aantal malen door haar niet begroet, maar hij had zich allang bedacht wat daar de oorzaak van moest zijn. “Het is gewoon een pot”, zei hij beslist. Deze opmerking getuigde nou niet meteen van een fijnzinnige inborst. Aan de andere kant kon ik ook bewondering hebben voor zo’n naïef soort zelfverzekerdheid. Hij leek zich bedacht te hebben dat als iemand geen enkele interesse voor hem aan de dag legt deze persoon wel van de verkeerde kant moest zijn. Ook een manier om met bepaalde levensvragen om te gaan.
De rest van de middag pijnigde ik mijn hersens hoe ik als groeter (en soms stop-and-chatter) het best kon reageren op de volgende niet-groet van psycho-granny. Hard terugstaren of misschien toch een overdreven knuffel?