Deja vu

En daar stonden we dan, gisteravond, voor de deur van een obscuur cafe, ergens in de binnenstad van Zwolle, waar de Sociale Academie reünie zou plaatsvinden. Ik was samen met J., de vrouw van vriend G. waar ik vorige week nog mee uit eten was geweest. De enthousiaste nieuwsgierigheid van eerder die dag was langzaamaan veranderd in een nerveuze spanning. Wie zou er zijn en zou ik mijn studiegenoten, waarvan ik het gros bijna 20 jaar niet gezien had, herkennen? Nog belangrijker; zou ik zelf wel herkend worden? Eenmaal naar binnen gestapt werd al gauw duidelijk dat de mensen waar je toentertijd het meest mee omging blijkbaar het duidelijkst in je geheugen gegrift staan. Die pikte ik er namelijk zo uit. Bij de rest moest ik af en toe goed kijken en hard nadenken. Verder bleek ook dat bepaalde dingen, zelfs na twintig jaar niet veranderen. Mensen die je toen leuk vond, spreken je nu nog steeds aan en de aanstellers van toe blijken je nu nog steeds tegen de haren in te strijken.
Wat me ook opviel, was dat de “wilde” mensen van toen, de meest burgerlijke levens lijken te leiden. Waarschijnlijk zit er een limiet aan “wild” en zoeken die mensen nadat ze wat uitgeraasd zijn, hun heil in het huwelijkse leven met bijbehorende flippo’s.
Herkend worden was verder geen probleem. Meisje N. leek op een bekentenis af te stevenen toen ze begon met: “Ik had vroeger altijd stiekem bewondering voor jou”. Mijn “hoera, now you’re talking” stemming verdween meteen weer als sneeuw voor de zon toen ze verder ging met: “Je kon namelijk altijd ZO leuk tekenen!”. Verder hoorde ik erg veel dat ik helemaal niet veranderd ben. Die jaren lang Oil of Olaz smeren zijn dus niet tevergeefs geweest.
Twee uur later bereikte het feest zijn "Jump the Shark moment toen een paar extraverte geitenwollen sokken wild op de muziek van de aanwezige band begonnen te dansen. Met de handen in de lucht probeerden ze de rest van de aanwezigen aan te sporen om zich bij hen te voegen. Ik kreeg even een sterk déjà vu moment. Dezelfde, zelfgebreide truien en klompendragende progressievellingen hadden vroeger al met dezelfde berendans de rest van het uitgaanspubliek uit de discotheken van Zwolle gejaagd.
Tegen een uur of 1 had ik het wel gezien. Dit soort feesten dienen niet tot het eind uitgezeten te worden. Frisse nieuwsgierigheid gaat verandert dan al gauw in een doelloos terugstaren in het verleden. Met de borst vooruit en de kin omhoog verlieten we dus het pand, de toekomst tegemoet.