Holtenbronx

Jaren geleden woonde ik in Holtenbroek. A.k.a. Holtenbronx, de wijk waar de onderkaste van Zwolle was gehuisvest en waar studenten en andere mensen met een inkomen onder de duizend euro netto per maand broederlijk en soms niet zo broederlijk naast elkaar woonden. Criminelen kende je daar bij naam en werkloze alcoholisten en groepen dealende Antillianen hoorden daar tot het normale straatbeeld. Niets aan de hand vond ik toen en eigenlijk voelde ik me daar nooit onveilig, ondanks de slechte reputatie van de wijk. Veel Zwollenaren meden Holtenbroek als het s’avonds donker was geworden. Na achten was de wijk voor het vrouwelijk gedeelte van mijn vriendenkring een no-go-area geworden. Maar in mijn beleving viel het allemaal wel mee. De enige keer dat ik mij enigszins onveilig had gevoeld was toen ik door mijn onderbuurman achterna gerend werd in het trapportaal. Maar misschien hadden mijn huisgenoten en ik het er toen wel een beetje naar gemaakt. Na een middag waterballonnen gooien vanaf het balkon liet mijn huisgenoot per ongeluk zijn aansteker naar beneden vallen. Bijna op het hoofd van de dochter van mijn onderbuurman die op de eerste verdieping een sigaretje stond te roken. Haar vader was “not amused”.
Nadat ik anderhalf jaar geleden de wijk heb ingeruild voor Stadshagen, een nette Vinex locatie, ben ik er eigenlijk niet meer terug geweest. Totdat ik eergisteren even een kleine omweg maakte en ik mezelf terugvond in het Nieuwe Holtenbroek. Ik keek mijn ogen uit en herkende mijn oude wijk bijna niet meer terug. De verpauperde vier hoog flatjes hadden plaatsgemaakt voor nette eengezinswoningen en de armoedige jaren zeventig architectuur was vervangen door fris vormgegeven nieuwbouw. Als klap op de vuurpijl hadden ze het Bachplein veranderd in een spiksplinternieuw winkelcentrum. Alle muffe achterafwinkeltjes leken een makeover te hebben gehad en waren nu gehuisvest in glazen tempels. Zelfs de islamitische slagerij leek opeens in de 21e eeuw te zijn beland.
Terug fietsend naar mijn huisje in Stadshagen, toen het zonnetje doorbrak, kreeg ik opeens een fris, opgepoetst gevoel. Weg met de verpaupering! Onze gezamenlijke levensstandaard leek opeens met sprongen vooruitgegaan te zijn. Ik had zelf een promotie gemaakt naar mijn Vinex locatie, maar ook mijn minder bedeelde wijkgenoten leken het een stuk beter te hebben. Toch maakte ik me een beetje zorgen over het groepje laveloze drinkebroers dat altijd bij de Edah stond. Waar moeten die straks naar toe en waar moeten de Antillianen nu gaan dealen? Dat is natuurlijk geen porem in zo’n nieuw vormgegeven wijk, die voelen zich daar niet meer thuis. Naar de Aa-landen dan maar?