Twistvlietbrug

K. ziet overal gevaar. Als ik een rotonde op rij zegt ze “use your handsignal” , bang dat een auto me niet ziet en me in de flank zal rijden. Als we zelf in de auto zitten meent ze overal andere weggebruikers te zien die ons waarschijnlijk geen voorrang zullen verlenen en als ik met een vrachtauto naast me links de bocht om ga, houdt ze angstvallig haar adem in.
Ook de Twistvlietbrug, de fietsbrug die de Stadshagenezen de toegang biedt tot de rest van Zwolle, was door haar al als een potentieel risico object verklaard. “Wat als die brug nu eens opengaat terwijl wij er net oprijden?” vroeg ze eens. “Wat als we op de Klooienberglaan onder de voet worden gelopen door een kudde roze olifanten?”, dacht ik er achter aan. Wat een onzin. Die brug wordt beveiligd door slagbomen en er zal in dat brugwachtershuisje heus wel iemand naar een monitor zitten te kijken voordat-ie de brug opent.
Die onredelijke angst voor allerlei mogelijke gevaren weet ik aan de agressieve Amerikaanse media waaraan K. een leven lang was blootgesteld.
Wie schets dus mijn verbazing toen K. afgelopen week toch gelijk kreeg -klik- en een invalide vrouw in haar rolstoel niet snel genoeg weg kon komen, toen de Twistvlietbrug openging. Achteruitrijdend werd ze zo op het onderliggende asfalt gesmakt.
Als het niet zo triest was, zou het zo in een Laurel en Hardy achtige slapstick film passen.
Nog vreemder wordt het als je dit bericht leest, waarin duidelijk wordt dat er al eerder een voorval is geweest waar iemand zich ternauwernood uit de voeten moest maken om niet van de brug af te donderen.
Nu ken ik die reclame van die verzekeringsmaatschappij waarbij een hondje de knoppen en handels in een brugwachtershuisje bedient. Dat zal in dit geval niet gebeurd zijn, maar je vraagt je toch af waarom dit zo mis kan gaan. Verkeerde procedures, mensen die niet goed opletten? Vreemd.