Teleurgesteld

“…dat had ik wel verwacht”, zei mijn moeder vorige week, toen ik me met een schuldgevoel in de maag telefonisch afmeldde voor mijn vaders verjaardag. De avond daarvoor was ik naar een reünie geweest van mijn oude school en de ochtend daarna voelde ik me niet echt in goede doen. Beetje depressief, beetje moe en een totaal gebrek aan zin, om aan de anderhalf uur durende reis naar het westen van het land te beginnen. Daarom leek het me beter om het een week uit te stellen en op m’n ouders te bezoeken op mijn vrije vrijdag, een weekje daarna. “Hmmm, dan zijn we misschien op vakantie” wierp mijn moeder tegen en ging nog wat verder op de passief agressieve toer waar ik eigenlijk helemaal geen aanstoot aan nam, want ergens vond ik dat ik het wel verdiend had. Per slot van rekening had ik een paar maanden geleden haar eigen verjaardag ook al gemist, terwijl zij altijd wel heel trouw op mijn verjaardag verschijnt.
Daarom verbaasde ik me er eigenlijk over toen mijn vader zijn verontschuldigingen aanbood, voor mijn moeders gedrag, toen ik afgelopen donderdag even telefonisch checkte of ze misschien toch niet op vakantie waren gegaan. Mijn vader nam die dag gewoon de telefoon op en het vakantieverhaal bleek niet helemaal te kloppen. Vakantieplannen waren er wel, maar er was nog niet echt een datum voor vastgesteld. In haar teleurstelling over het feit dat ik dat weekend niet aanwezig zou zijn, had mijn moeder niet zoveel zin gehad om mijn gebaar van verzoening (“ik kom wel een week later”) te accepteren. Waarschijnlijk dacht ze: “laat ie zich nog maar even schuldig voelen”. Dus ging ik afgelopen vrijdag langs Bakker Bart, om wat lekkers voor bij te koffie mee te nemen. Even een beetje extra mijn best doen, leek hier wel op z’n plaats.
Heftige emoties worden in onze familie wat omzichtig geuit, bang dat we zijn om elkaar te kwetsen. Daarna bieden we nog een paar keer onze excuses aan. In dit geval totaal onnodig. Ik kon me de teleurstelling van mijn moeder juist erg goed voorstellen en op een rare manier voelde ik me zelfs gewaardeerd. Het is goed als je gemist word door je ouders en dat het ze niet onverschillig laat als je het een keer laat afweten.
Maar toch was ik blij dat het hele voorval weer met de mantel der liefde bedekt was. De lucht was weer geklaard en tevreden schoof ik aan tafel, waar de lunch al klaarstond. Hetzelfde tafelkleed als vroeger, hetzelfde bestek. Sommige dingen veranderen nooit.